Oddział Banku Polskiego został zaprojektowany w 1927 r. przez Stanisława Filasiewicza. Budowę obiektu ukończono w 1929 r. Projekt sali operacyjnej i reprezentacyjnych schodów (w stylu art déco) wykonał Tadeusz Rytarowski. Budynek jest położony u zbiegu dwóch ulic w centrum Gdyni.
Budynek narożny posiada rzut oparty na planie w kształcie litery „L”; wejście znajduje się w narożnym podcieniu. Bryła budynku, ukształtowana w zasadzie symetrycznie względem osi przekątnej, jest 4-kondygnacyjna; skrzydło wschodnie ma 3 kondygnacje. Elewacje frontowe (południowa i zachodnia) o artykulacji poziomej, symetryczne posiadają szerokie boczne pseudoryzality.
Nad boniowanym przyziemiem widoczny gzyms kordonowy, a powyżej nad trzecią kondygnacją - wydatny gzyms wieńczący. Nad nim znajduje się attyka pełna lub fragmentami tralkowa. Czwarta kondygnacja to rodzaj belwederu zwieńczonego pełną attyką. Najbardziej charakterystycznym elementem budynku jest jego partia narożna z wysoką salą operacyjną na drugiej kondygnacji. W elewacjach naroża na piętrze znajduje się po pięć osi okien w każdej elewacji, biegnących przez dwie kondygnacje. W nadprożu okien występuje gzyms wsparty na konsolkach, ponad nim małe półkoliste okienka.

Gmach mieszczący pierwotnie Bank Polski wyróżnia się staranną architekturą. Proporcjonalna bryła łączy cechy klasycyzmu akademickiego z formami neorenesansowymi.

Autorem projektu sali głównej – ze sklepieniami krzyżowymi wspartymi na kolumnach, sufitami ozdobionymi rozetami i półkolistymi oknami, oraz reprezentacyjnych schodów w stylu art déco był Tadeusz Rytarowski. Drzwi do skarbca wykonał Gustaw Gottschalk z Warszawy.

Oprac. ROBiDZ w Gdańsku