Znajdująca się w niszy zamkowego muru Fontanna Flory reprezentuje dwa style: historyzm i eklektyzm. Wykonana z jasnego, ziarnistego piaskowca figura Flory powstała pod koniec XIX wieku, prawdopodobnie w firmie kamieniarskiej Zeidler & Wimmel z Bolesławca. Basen fontanny pochodzi z około 1915 roku i wykonany jest z piaskowca dolnośląskiego.

Fontanna wypełnia zamkniętą półkolistym łukiem niszę południowego muru oporowego Dziedzińca Honorowego. Krawędź niszy wzmocniona jest regularnymi kamiennymi ciosami z lwią maską dekorującą zwornik. Trzy główne elementy składowe fontanny: basen, cokół i stojąca na nim figura zostały użyte wtórnie do jej ukształtowania i mają odmienne cechy stylistyczne. W osi ustawiona jest figura kobieca na wysokim postumencie wyposażonym w dyszę wodną, ujętym w spływy wolutowe. Głęboki prostopadłościenny basen zamontowany jest przed cokołem rzeźby. Jest zryzalitowany w stosunku do flankujących go kamiennych bloków (z którymi łączy go wspólny gzyms) wypełniających przestrzeń między nim i tynkowanymi ścianami niszy. Ściana czołowa basenu o kształcie leżącego prostokąta ozdobiona jest wydłużonym, neomanierystycznym kartuszem rollwerkowym.

Rzeźba określana tradycyjnie jako Flora, to antykizowana figura kobieca stojąca w kontrapoście z wypełnionym kwiatami koszem na głowie podtrzymywanym lewą ręką. Ubrana w dekoracyjnie fałdowany himation, prawą ręką przyciska w pasie tę obficie drapowaną szatę. Typizowana twarz o regularnych rysach z zaczesanymi do tyłu długimi, spiętymi na karku włosami.

Flora – to jedna z podobnych, różniących się pozą, figur kobiecych zdobiących pierwotnie postumenty balustrady tarasu Południowego. Jego elementy kamieniarskie i rzeźbiarskie wykonane zostały prawdopodobnie w Bolesławcu przez jedną z największych wówczas w Niemczech firm kamieniarskich Zeidler & Wimmel (założona w 1776 r. w Berlinie). Po likwidacji tarasu, związanej z rozbudową i modernizacją zamku prowadzoną od 1908 r. rzeźbę ustawiono w obecnym miejscu. Z wtórnie użytych elementów kamiennych utworzono tam wówczas basen fontanny, której wylew umieszczony został w wysokim cokole rzeźby. Datowanie fontanny wynika z chronologii prac prowadzonych na tarasach południowych, które w większości przeprowadzono w drugiej dekadzie XX w., czyli pierwszym okresie wielkiej przebudowy i modernizacji zamku.

Fontanna przed konserwacją nosiła widoczne ślady nieudolnych napraw, wykonywanych doraźnie od lat siedemdziesiątych XX w. Uzupełnienia ubytków wykonano z zaprawy o jasnym zabarwieniu, nakładając ją także na oryginalną powierzchnię rzeźby wokół ubytków. Zbiornik poniżej uzupełniono zaprawami typu lastriko, które miały wypłukaną powierzchnię i było odspojone od podłoża. Fontanna wymagała pilnej konserwacji. Powierzchnia rzeźby pokryta była nawarstwieniami i niestarannie wykonanymi uzupełnieniami. Jasny piaskowiec pokrywała skorupa ciemnych nawarstwień. W czasie prac oczyszczono niestarannie wykonane uzupełnienia i poddano ją pełnej konserwacji, która przywróciła Florze pierwotny wygląd, a także zabezpieczyła ją przed działaniem szkodliwych wpływów na przyszłość. Powierzchnia oryginalnych elementów zbiornika z piaskowca zawierającego znaczne komponenty minerałów żelazistych była silnie wypłukana i wymagała usunięcia lastrykowych uzupełnień oraz fachowej konserwacji. Cokół został zabezpieczony injekcjami przed szybkim niszczeniem na skutek zawilgoceń, a zamontowana w nim dysza wodna została wymieniona.

(moose za dr Beata Lejman, MNW, informacja prasowa)