Dominikanie osiedlili się w tym miejscu w 1225 roku. Zespół klasztorno-kościelny, oparty na czworoboku powstał, prawdopodobnie w latach 30-tych XIII wieku. Zabudowania rozbudowywano na przełomie XIII i XIV wieku. Dużą część zabudowań strawił pożar w 1436 roku. Kolejna duża rozbudowa przypadła na lata 1573-1590. W 1805 roku klasztor odebrano Dominikanom i przekazano ewangelikom. Mieściła się tu szkoła i archiwum. W 1929 roku południowo-wschodnią część zabudowań przekazano parafii prawosławnej. W 1945 pozostałe budynki, wraz z kościołem powróciły w ręce katolików. W 1964 utworzono tu samodzielny katolicki ośrodek duszpasterski. W lipcu 2019 roku, po 215 latach przerwy wrócili tu zakonnicy, tym razem klaretynki. Jednak zachodnia i południowa część zabudowań, znajdująca się w fatalnym stanie, pozostaje własnością gminy.