Pałac rodziny Günther w części Działoszy, która do roku 1933 była odrębną wsią z własnym sołtysem, szkołą, cmentarzem i majątkiem ziemskim, nosiła nazwę Otto-Langendorf. W 1933 r. połączono Otto-Langendorf z Ottendorf (Działosza). Nowa miejscowość przejęła nazwę Ottendorf. Po II Wojnie Światowej polskie władze chwilowo powróciły do dawnego podziału miejscowości nazywając je: Dłusko (Otto-Langendorf)i Działosza (Ottendorf). Od roku 1854 majątek należał do rodziny Günther. W 1920 r. zmarł bezdzietnie ...
Pałac rodziny Günther w części Działoszy, która do roku 1933 była odrębną wsią z własnym sołtysem, szkołą, cmentarzem i majątkiem ziemskim, nosiła nazwę Otto-Langendorf. W 1933 r. połączono Otto-Langendorf z Ottendorf (Działosza). Nowa miejscowość przejęła nazwę Ottendorf. Po II Wojnie Światowej polskie władze chwilowo powróciły do dawnego podziału miejscowości nazywając je: Dłusko (Otto-Langendorf)i Działosza (Ottendorf). Od roku 1854 majątek należał do rodziny Günther. W 1920 r. zmarł bezdzietnie ostatni właściciel z tej rodziny, Rudolf Günther. Jego żona sprzedała majątek w roku 1931 Güntherowi Eschenbach, który był jego właścicielem do 1945 r. Las należący do majątku Otto-Langendorf kupił w 1930 r. książę Karl Biron von Curland. Obok pałacu rosła bardzo stara lipa tzw. "Storchnest-Linde"-"lipa z bocianim gniazdem", a przed nią znajdowała się tablica upamiętniająca odkrycie czterech źródeł wody mineralnej na terenie majątku w roku 1797 przez sycowskiego lekarza p. Friedrich. Źródła dokładnie zbadał Dr. Friese z Wrocławia i ocenił jakość wody za lepszą od wody pochodzącej ze źródeł z Bukowiny Sycowskiej. Niestety źródła pozostały niewykorzystane.
"Zamek był przestronny. Znajdowało się w nim kilkadziesiąt pomieszczeń, wielka kuchnia z miedzianymi kotłami oraz duży, dwunastokomorowy piec do wypieku chleba. Na dachu w charakterystycznej wieżyczce znajdował się zegar, którego dzwon wybijał całe godziny. W pałacu były przepiękne kaflowe piece oraz ozdobne gzymsy. Któregoś dnia pod jednym z mieszkańców zarwała się spróchniała podłoga. To zdecydowało o rozbiórce (1975/76 r.). W dole pałacyk był murowany, a jego górna część składała się z osikowych kijów, zawiniętych w słomę i obrzuconych zaprawą. Cała góra natomiast wykończona była na wzór murów pruskich.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
