MENU
Jezioro Solińskie - widok na środkową część zalewu z punktu widokowego Sawin w Polańczyku. Widok w kierunku wschodnim.

Dodał: Władysław Sikora° - Data: 2019-08-20 19:01:29 - Odsłon: 805
11 czerwca 2019

Data: 2019:06:11 13:47:56   ISO: 100   Ogniskowa: 24 mm   Aparat: SONY DSLR-A200   Przysłona: f/10   Ekspozycja: 1/80 s  


Jezioro Solińskie – zbiornik retencyjny położony w województwie podkarpackim w pobliżu miejscowości Solina. Zbiornik ma powierzchnię ok. 22 km² i największą w Polsce pojemność (472 mln m³). Jezioro ma bardzo rozwiniętą linię brzegową (ok. 166 km przy średnim stanie wody z lustrem na poziomie 420 m n.p.m.), z licznie występującymi zatoczkami – ujściami strumieni. Maksymalna głębokość zbiornika to 60 m przy zaporze. Poniżej zapory znajduje się elektrownia wodna o mocy 200 MW. Pierwszy projekt zagospodarowania hydroenergetycznego Sanu poprzez budowę zapory wodnej opracował w 1921 r. prof. Karol Pomianowski z Politechniki Warszawskiej (wcześniej: Politechniki Lwowskiej). Pierwsze rozpoznanie geologiczno-hydrologiczne w dolinie Sanu przeprowadzono jednak dopiero w latach 1936–1937, a dalsze prace przerwała II wojna światowa. Nowa koncepcja zabudowy doliny Sanu powstała w roku 1955 pod kierownictwem inż. Bolesława Kozłowskiego. Na miejsce wzniesienia zapory wybrano przewężenie doliny poniżej ujścia Solinki do Sanu, koło wsi Solina. Podczas napełniania zbiornika, zatopione zostały wsie Solina, Teleśnica Sanna, Horodek, Sokole, Chrewt i duża część Wołkowyi. Budowę zapory rozpoczęto w 1960 r. Główne prace ziemne i roboty fundamentowe zakończono w 1964 r. W lipcu tegoż roku rozpoczęto wznoszenie korpusu tamy. Podstawowe prace betoniarskie przy zaporze zamknięto pod koniec lutego 1968 r. W międzyczasie trwała budowa budynku elektrowni i montaż urządzeń hydroenergetycznych. Wstępny rozruch pierwszej turbiny odbył się 9 marca 1968 r., a 20 lipca (w przeddzień święta 22 lipca) oddano zaporę do eksploatacji. Głównym projektantem całego kompleksu hydroenergetycznego był inż. Feliks Niczkie. Współpracowali z nim inżynierowie: J. Mastawiszyn i Z. Szymczak (konstrukcja zapory), R. Barucki i W. Neuman (architektura) oraz R. Wiśniowska i T. Owczarski (konstrukcja elektrowni). Przy budowie zapory, która trwała blisko 9 lat, pracowało ponad 2000 ludzi. Pozostałości dawnej wsi Solina znajdują się obecnie na dnie obecnego zbiornika. Zapora w Solinie, która ma 81,8 m wysokości i 664 m długości, jest najwyższa w Polsce.
Źródło opisu i więcej informacji, w tym parametry zapory i zbiornika: Wikipedia
/Petroniusz/

  • /foto/7204/7204956m.jpg
    1969
  • /foto/9448/9448365m.jpg
    1969
  • /foto/8825/8825352m.jpg
    1970 - 1975
  • /foto/10368/10368963m.jpg
    1970 - 1980
  • /foto/9471/9471012m.jpg
    1973
  • /foto/8082/8082696m.jpg
    1974
  • /foto/9106/9106413m.jpg
    1974
  • /foto/10590/10590285m.jpg
    1975
  • /foto/7818/7818728m.jpg
    1979
  • /foto/8078/8078354m.jpg
    1979
  • /foto/8119/8119133m.jpg
    1979
  • /foto/8816/8816802m.jpg
    1984
  • /foto/7333/7333025m.jpg
    2005
  • /foto/7333/7333036m.jpg
    2005
  • /foto/7249/7249560m.jpg
    2007
  • /foto/7568/7568380m.jpg
    2007
  • /foto/7675/7675806m.jpg
    2007
  • /foto/9119/9119265m.jpg
    2007
  • /foto/10235/10235729m.jpg
    2007
  • /foto/8065/8065885m.jpg
    2011
  • /foto/8065/8065754m.jpg
    2011
  • /foto/8105/8105142m.jpg
    2019
  • /foto/8105/8105147m.jpg
    2019
  • /foto/8106/8106615m.jpg
    2019
  • /foto/8162/8162404m.jpg
    2019
  • /foto/8176/8176958m.jpg
    2019
  • /foto/8104/8104814m.jpg
    2019
  • /foto/8121/8121414m.jpg
    2019
  • /foto/8160/8160458m.jpg
    2019
  • /foto/8172/8172965m.jpg
    2019
  • /foto/8172/8172985m.jpg
    2019
  • /foto/10315/10315588m.jpg
    2023
  • /foto/10315/10315590m.jpg
    2023
  • /foto/10640/10640697m.jpg
    2023
  • /foto/10640/10640753m.jpg
    2023
  • /foto/10642/10642052m.jpg
    2023

Władysław Sikora°

Poprzednie: Molo w Sopocie Strona Główna Następne: Plaża w Sopocie