Decyzja o wybudowaniu w Kunicach nowej świątyni pod koniec XIX wieku zapadła z bliżej nieokreślonego powodu. Według zachowanej pisemnej relacji uroczystość jej konsekracji w 1896 roku rozpoczęła się w starym kościele w Kunicach, gdzie pastor Gräfe wygłosił pożegnalne kazanie. Następnie ołtarz i ambonę ze starego kościoła przeniesiono do nowej świątyni, gdzie kontynuowano uroczystość. Nie wiadomo, gdzie dokładnie znajdował się stary kościół, w którym od początku XIV wieku odprawiano msze święte. Można jedynie przypuszczać, że w niedalekiej odległości od miejscowego cmentarza i nowego kościoła.
Projekt protestanckiego kościoła w Kunicach sporządził architekt Gamper, pełniący funkcję wyższego rangą urzędnika cesarskiego urzędu budowlanego w Berlinie. Neogotycka forma świątyni wykazuje cechy brandenburskiego gotyku ceglanego, popularnego na przełomie XIII i XIV wieku. Elewacje są nieotynkowane, ich ozdobą jest widoczny układ cegieł glazurowanych na czerwono i zielono oraz wysokie ostrołukowe okna z witrażami i blendy wypełnione białym tynkiem.
Wykop ziemny pod fundamenty rozpoczęto pod koniec kwietnia 1895 roku, a kamień węgielny położono 11 lipca 1895 roku. Budowę i wyposażanie kościoła zakończono po siedemnastu miesiącach. W 413 rocznicę urodzin Marcina Lutra, 10 listopada 1896 roku, miało miejsce uroczyste poświęcenie kunickiej świątyni i oddanie jej do użytku wiernym. Datę budowy kościoła 1895 –1896 wyryto w kamieniu wmurowanym nad wschodnim wejściem na emporę. Za