Most kolejowy na Wiśle, o długości 977 metrów, na linii kolejowej nr 353.

Decyzja o budowie mostu, która zapadła w 1868 roku, wiązała się z budową linii kolejowej z Poznania do Olsztyna i Wystrucia. Prace budowlane rozpoczęto w 1870 roku, w 1871 roku ukończono filary, a w 1873 roku zakończono montaż żelaznej konstrukcji. 15 sierpnia tego roku nastąpiło oficjalne otwarcie przeprawy, której długość wynosiła 996,78 m. W latach 1876–1877 zostały ukończone wieże ustawione na filarach brzegowych.

Pierwotnie był to most kolejowo-drogowy – miał po jednym pasie drogowym i kolejowym, konieczne więc były mijanki przed wjazdem. Na skrajnych filarach mostu, zarówno od strony miasta, jak i po przeciwnej stronie Wisły wznoszą się po dwie czworoboczne wieże, obecnie jedno-, a pierwotnie trójkondygnacyjne; druga kondygnacja posiadała w narożach nadwieszone wieżyczki, najwyższa była okrągła i zwieńczona krenelażem. W niszach wież stały posągi – od strony południowej króla pruskiego Fryderyka II i cesarza Wilhelma I, od strony miasta posągi mistrzów krzyżackich Hermana Balka i Hermanna von Salzy; poniżej posągów znajdowały się płaskorzeźby ze scenami nawiązującymi do posągów powyżej nich. Odpowiednio były to: wkroczenie wojsk pruskich do Torunia w 1793 roku pod posągiem Fryderyka Wielkiego, postępy niemieckiej kultury i cywilizacji – pod postacią Wilhelma I, założenie miasta Torunia przez Krzyżaków – pod figurą Hermanna Balka, natomiast pod rzeźbą Hermanna von Salzy – scena nawracania pogańskich Prusów.
Po 1920 roku dekoracje rzeźbiarskie uległy zniszczeniu. Posągi Fryderyka Wielkiego i Wilhelma zostały uszkodzone już w 1920 roku, prawdopodobnie przez wojska polskie wkraczające do Torunia od strony Podgórza i wkrótce zdjęte w nieustalonych okolicznościach. Płaskorzeźby natomiast skuto w 1925 roku za zgodą ówczesnego konserwatora zabytków.
Przez długi czas był to jedyny most w Toruniu, obsługiwał więc jednocześnie ruch kolejowy, pieszy i kołowy. W 1934 roku otwarto nowy most drogowy (obecnie im. Józefa Piłsudskiego). Po tym czasie most kolejowy zamknięto dla ruchu kołowego i położono na nim drugi tor.
W czasie wojny był dwukrotnie wysadzany – przez Polaków 6 września 1939 roku i Niemców w 1945 roku. W 1948 roku odbudowany. Po wojnie wieżyczki mostowe obniżono o dwie kondygnacje, usuwając charakterystyczny element panoramy miasta.
27 maja 1999 roku Rada Miejska Torunia, na wniosek Zarządu Oddziału Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji RP w Toruniu, podjęła uchwałę o nadaniu mostowi imienia Ernesta Malinowskiego. 9 lipca tego samego roku odsłonięta została tablica pamiątkowa z imieniem patrona.
Przeprawa do roku 2022, w ramach projektu "Modernizacja linii kolejowej nr 353 na odcinku Toruń Główny - Toruń Wschodni wraz z infrastrukturą dworcową oraz budową nowych przystanków kolejowych w Toruniu - BiTCity II, zostanie wyremontowana.
Most wpisany jest do gminnej ewidencji zabytków (nr 2154).

Za