| |
|
|
|
|
|
|
Świątynia Miłosierdzia i Miłości
Katedra i klasztor mariawicki
|
|
|
|
|
|
|
Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku – katedra mariawicka wybudowana z inicjatywy Marii Franciszki Kozłowskiej w latach 1911–1914. Poza kościołem w skład kompleksu budynków wchodzi także klasztor – siedziba władz Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. Świątynię i klasztor wzniesiono w stylu neogotyku angielskiego na planie litery E i F (E jak Eucharystia i F jak Franciszka – imię założycielki).W obiekt włączono pomieszczenia dworku, wcześniejszego domu zakonnego Zgromadzenia Sióstr Mariawitek. ...
Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku – katedra mariawicka wybudowana z inicjatywy Marii Franciszki Kozłowskiej w latach 1911–1914. Poza kościołem w skład kompleksu budynków wchodzi także klasztor – siedziba władz Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. Świątynię i klasztor wzniesiono w stylu neogotyku angielskiego na planie litery E i F (E jak Eucharystia i F jak Franciszka – imię założycielki).W obiekt włączono pomieszczenia dworku, wcześniejszego domu zakonnego Zgromadzenia Sióstr Mariawitek. Sam kościół jest trójnawową bazyliką zbudowaną na planie prostokąta z wyższą nawą środkową. W prezbiterium znajduje się centralnie usytuowany ołtarz zbudowany w kształcie konfesji, ograniczony z dwóch stron gotyckimi stallami, a z trzeciej strony balaskami. Prezbiterium zwieńczone jest czworoboczną kopułą z licznymi gotyckimi świetlikami, dającymi naturalne światło na konfesję i całe prezbiterium[8]. Na piętrze znajduje się trójdzielny chór, w części centralnej przeznaczony na organy. Liczne stiuki stanowią dodatkową ozdobę dyskretnego wystroju wewnętrznego. Nawy boczne oświetlają ostrołukowe okna. Wnętrze utrzymane jest w kolorach białym, kości słoniowej i złotym. Zewnętrznie fasada katedry jest zwieńczona trzema gotyckimi wieżami, które zdobione są koronami. Środkowa wieża posiada trzy korony, boczne po jednej. Kopuła zaś przyozdobiona jest pokaźnych rozmiarów monstrancją, którą adorują cztery anioły, z których każdy ma po 1,2 m wysokości. Kopułę okala napis „Adorujmy Chrystusa Króla panującego nad narodami”. Świątynia, klasztor i ogrodzenie utrzymane są w szarym kolorze, symbolizującym habit duchownych mariawickich[8]. Liczne podcienia, ostrołukowe okna i drzwi nadają zespołowi świątynno-klasztornemu architektoniczną lekkość. W gmachu klasztornym trzy sale połączono ze świątynią i przeznaczono na trzy chóry sióstr: bogomyślnych, czynnych i służebnych. W stallach prezbiterium katedry biskupi, prezbiterzy i diakoni odmawiali brewiarz i sprawowali adoracje. W centralnym miejscu świątyni znajduje się jeden biały ołtarz z pozłacanymi detalami. Złocone są też mosiężne lichtarze i kandelabry na ołtarzu. Nad ołtarzem znajduje się złocona konfesja, drewniane zwieńczenie oparte na czterech filarach. Wysoko na konfesji umieszczona jest tiara papieska i dwa skrzyżowane klucze. Umieszczenie tych symboli nad ołtarzem oznacza, że Kościół Starokatolicki Mariawitów najwyższą władzę oddaje Jezusowi Chrystusowi, który często jest wystawiany na ołtarzu w monstrancji podczas adoracji Przenajświętszego Sakramentu. Klucze symbolizują Miłosierdzie Boże. Ławy, podłogi, drzwi są wykonane z dębowego drewna. W nawie bocznej znajduje się jedyny obraz w katedrze – ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy. 
Pokaż więcej
Pokaż mniej
|
|
/
