Późnogotycki kościół z końca XV wieku, pierwotnie drewniany, usytuowany w południowo-zachodnim narożniku murów obronnych, od 1525 ewangelicki, ewangelicko-augsburski. Odbudowany w latach 1765-1775 po pożarze, wieża z barokowym hełmem, pokrytym gontem. Ołtarz główny manierystyczny z 1673 r. W kondygnacji głównej płaskorzeźba Trójcy św. flankowana figurami Czterech Ewangelistów.