Zespół budynków klasztornych powstawał po okresie drugiego etapu budowy kościoła zleconego przez Weronikę Mycielską, wnuczkę pierwotnych fundatorów świątyni Zofii i Adama Konarzewskich. Projektantem budynków był Pompeo Ferrari. Wznoszono je sukcesywnie w latach 1732-1748, natomiast ich wykończenie zajęło jeszcze następne 32 lata. Dzisiaj możemy oglądać kompleks klasztorny według wyglądu z 1780 r.
Centrum zespołu stanowi budynek klasztoru otaczający z czterech stron wirydarz. Klasztor o późnobarokowej formie łączy się z kościołem piętrowym łącznikiem. Pośrodku wirydarza usytuowana jest studnia. Fasadę frontową z wieżą zegarową nakrytą hełmem z latarnią poprzedza dziedziniec. Prowadzi na jego teren brama w murze obiegającym założenie klasztorne. Do klasztoru przylegają zabudowania gospodarcze ogród z sadem.
Za portalem Polska Niezwykła