Zamek wąbrzeski wzniesiono za biskupa Hermana von Prinza (1303-1311), wzmiankowany w 1321 r. Ruiny zamku biskupiego pierwotnie usytuowanego na sztucznym wzniesieniu na półwyspie Jeziora Zamkowego. Poprzedzonego od północnego – wschodu przedzamczem, oddzielonym fosą. Zamek wzniesiono z kamienia i cegły o układzie polskim, na rzucie regularnego czworoboku, z prostokątnym budynkiem mieszkalnym i ośmioboczną wieżą, której pomieszczenie w przyziemiu przekryto głęboko wciętym ostrołukowym sklepieniem ośmiopolowym z kamiennymi wspornikami. Zamek biskupi wzniesiono za biskupa Hermana von Prinza (1303-1311), wzmiankowany w 1321 r. Został spalony w czasie wojny trzynastoletniej, następnie odbudowany. Służył, jako rezydencja biskupów chełmińskich. Za biskupa Macieja Konopackiego (1611 -1613) wybudowano na zamku nowe pomieszczenia. W 1655 roku spalony przez wojska szwedzkie. Od tego czasu zamek pozostał w ruinie. Po 1792 roku rozpoczęto rozbiórkę zamku na materiał budowlany, w związku z odbudową miasta. W 1940 roku przeprowadzono badania archeologiczne, podczas których odkryto częściowo odsłonięto fundamenty. Ruiny zamku biskupiego – są to jedynie pozostałości muru, min. niewielki blok stanowiący cześć baszty zamkowej, z śladami piwnic. Jest to obiekt wolnostojący, wykonany z cegły – niezagospodarowany. Położony w północnej części miasta na wzgórzu zamkowym, otoczony wodą (jeziorem Zamkowym).

W obrębie przedzamcza i zamku właściwego znajduje się park, powstały w latach 1921 – 1930.