Dworzec kolejowy Wrocław Główny przy ul. Piłsudskiego. Budynek dworca powstał w latach 1855-1857 według projektu Królewskiego Budowniczego Kolei Górnośląskich Wilhelma Grapowa. Niemal dwustumetrowy, dwukondygnacyjny gmach był w połowie XIX w. największym dworcem Niemiec. Wzniesiono go w stylu angielskiego gotyku Tudorów. Główne wejście znajduje się w ryzalicie środkowym ujętym dwoma skośnie ustawionymi wieżami i poprzedzonym arkadowym portykiem. Początkowo zwany Centralnym lub Górnośląskim dworzec obsługiwał ruch pasażerski i towarowy. Trzy perony znajdowały się w miejscu dzisiejszego hallu na poziomie posadzki. W związku z budową w latach 1899-1905 estakady kolejowej konieczna była przebudowa dworca. Dokonano jej w latach 1899-1904 według proj. Kluschego, przenosząc perony na południe i podnosząc na wysokość nowopowstałej estakady. Połączono je tunelami, jednym na wprost głównego wejścia oraz drugim, bocznym między obecnymi ul. Suchą i ul. Małachowskiego. Perony nakryto żelazną, czterołukową, przeszkloną konstrukcją. W dawnej hali peronowej, w której obniżono posadzkę, utworzono przestronny hall, do którego przeniesiono kasy biletowe.
Odbudowa ze zniszczeń wojennych trwała do 1949 r., a w roku 1960, na początku lat 90. oraz w latach 2010-12 przeprowadzono gruntowne remonty.
Zdjęcia w obiekcie podzielone są na 12 kategorii:
1 - Wnętrza Dworca
2 - Hala peronowa/perony
3 - Detale zew.
4 - Projekty, rzuty, przekroje
5 - Tunel główny
6 - Tunel wschodni
7 - Tunele techniczne
8 - Pawilon południowy (dworzec nocny)
9 - Parking podziemny
10 - Plac przed dworcem
11 - Wydarzenie publiczne
12 - Remont dworca (2010-2012)
/
