Wraz z podziałem Górnego Śląska podzielono także Spółkę Bracką. Jednak zgodnie z zapisami Konwencji Genewskiej jastrzębska lecznica była zobligowana przyjmować także członków niemieckiej Spółki Brackiej przez 15 lat, tzn. od 1922 do 1937 r. Pacjentami byli pracownicy śląskich kopalń i hut oraz ich rodziny, na których czekało 100 łóżek oraz inhalatorium i elektroterapia. W sanatorium leczono głównie gościec stawów i mięśni, i było czynne przez 6 miesięcy w roku.
Po zakończeniu II wojny światowej budynek został przejęty przez ZUS, a następnie przez Przedsiębiorstwo Państwowe Polskie Uzdrowiska i działał jako Pawilon III do zakończenia działalności uzdrowiskowej w Jastrzębiu w 1994 r. Następnie budynek przeszedł gruntowny remont i od 1998 roku służy jako budynek uniwersytecki. W pierwszych latach funkcjonował jako Zamiejscowy Ośrodek Dydaktyczny Uniwersytety Śląskiego, a od 2010 r. jako Ośrodek Zamiejscowy Akademii Górniczo-Hutniczej. W budynku odbywają się także zajęcia Uniwersytetu Trzeciego Wieku.