Schron bojowy, standaryzowany, o odporności B1 tzn. zabezpieczony przed wielokrotnym trafieniem pociskiem 120 mm. Posiadał izbę bojową chronioną płytami pancernymi bez kopuł bojowych i obserwacyjnych. Schron jednosektorowy przeznaczony do prowadzenia ognia czołowego.
Przydatność bojowa niewielka, już w czasie budowy był obiektem przestarzałym. Z powodu braku załogi fortecznej i uzbrojenia (dotyczy to bez mała wszystkich panzerwerków rejonu) nie miał żadnego znaczenia przy przełamywaniu Warty i Noteci przez Armię Czerwoną w 1945 r.
Po wojnie, na mocy porozumień konferencji poczdamskiej zniszczony, prawdopodobnie przez saperów WP.
Nie zachowała się oryginalna numeracja obiektu, wg obecnej jest to schron nr 9.
Tego typu obiektów fortyfikacyjnych w Santoku jest 10. Są elementami Wału Pomorskiego.