Budowę murowanego zamku rozpoczęli w 1338 roku Ludwik i Lamprecht von Wedel. Była to budowla gotycka, zbudowana na planie trapezoidalnym o wymiarach 28 x 35 x 36 x 39 m, z dziedzińcem otoczonym z trzech stron grubym, ceglanym murem obwodowym o wysokości do 7 m oraz częścią mieszkalną od wschodu. W północnym odcinku murów znajdowała się brama wjazdowa. Do budowy zamku użyto cegieł i kamieni. Zamek był ważnym punktem strategicznym z racji położenia na pograniczu Brandenburgii i Ziemi Wałeckiej. O jego potędze świadczy fakt, że cesarz Karol IV wymienił go w 1375 roku jako jeden z 12 najsilniejszych zamków na wschód od Odry.

W 1365 roku Wedlowie złożyli hołd lenny królowi Polski. Około 1400 roku zamek z trzech stron otoczono fosą o szerokości 25 m (jej fragment zachował się od strony południowej). W XV wieku zamek kilkakrotnie był oblegany przez Krzyżaków. 18 sierpnia 1409 roku Wedlowie zdołali obronić fortecę, jednak już 13 września musieli ją poddać. W rękach Krzyżaków zamek pozostał do 1411 roku; ponownie zajęli go 22 czerwca 1436 roku oraz w 1458 roku, kiedy to zamek został spalony. Ostatecznie Tuczno wróciło do Polski po podpisaniu II Pokoju toruńskiego w 1466 roku.

W latach 1542-1581 z fundacji Stanisława I Wedla-Tuczyńskiego wzniesiono nowy gmach na miejscu głównego budynku mieszkalnego. Założenie nie straciło obronnego charakteru. W latach 1608-1631 kasztelan poznański Krzysztof II Wedel-Tuczyński wybudował dwa nowe skrzydła: południowe i zachodnie. Pierwotna budowla obronna stała się rezydencją pałacową zbudowaną na planie podkowy. Od strony północnej dziedziniec zamkowy otoczony był ceglanym murem kurtynowym. Jeszcze w XVII wieku mur ten zburzono - wówczas zamek ostatecznie utracił cechy obronne.

Po śmierci ostatnich przedstawicieli rodu Wedlów-Tuczyńskich: Andrzeja II (w 1717 roku) i wdowy po nim Marianny (w 1739 roku) zamek przeszedł w ręce kolejno: Mycielskich, Niemojewskich, Ponińskich, Moszczeńskich. Przed 1736 rokiem rezydencja znacznie podupadła i stała się ruiną, ale wykorzystywano ją jeszcze w drugiej połowie XVIII wieku. W późniejszym okresie doszło do tego, że dziedzice majętności tuczyńskiej rezydowali w pobliskich Marcinkowicach. W 1846 roku zbudowano nowe skrzydło zachodnie, a pozostałe dwa skrzydła odrestaurowano z niewielkimi zmianami. W 1903 roku ponownie opuszczoną budowlę na skutek interwencji burmistrza Tuczna oraz architekta okręgowego z Piły częściowo adaptowano na szpital organizacji charytatywnej "Caritas". W latach 1934-1937 na południowym stoku wzgórza zamkowego wzniesiono żelbetowe schrony bojowe wchodzące w skład umocnień Wału Pomorskiego.

W 1945 roku zamek został częściowo zniszczony wskutek działań wojennych oraz wysadzania schronów. W 1947 roku częściowo jeszcze użytkowaną budowlę całkowicie zniszczył pożar. Ruiny odgruzowano i zabezpieczono w 1957 roku; w latach 1959-1962 przeprowadzono badania archeologiczne, które odsłoniły fragmenty zamku gotyckiego. W latach 1966-1976 zamek został odbudowany przez PP Pracownie Konserwacji Zabytków w Szczecinie w formach renesansowo-barokowych z początku XVIII wieku. Usunięto wiele późniejszych adaptacji i dobudówek. Większość wnętrz, poza skrzydłem wschodnim, otrzymała nową formę. Obecnie w zamku mieści się Dom Pracy Twórczej Stowarzyszenia Architektów Polskich z centrum konferencyjnym, hotelem i restauracją. żródło: