Dwór został zbudowany w I połowie XVIII w. Ze względu na to, że władze carskie nie chciały wydać pozwolenia na budowę nowego dworu, ok. 1880 r. dobudowano do starego, drewnianego nowy piętrowy budynek murowany. Cechą dworu było założenie na planie nieomal kwadratu. Miał on tylko jedną kondygnację z facjatką pośrodku. Wzniesiony był na wysokiej podmurówce, ale nie był podpiwniczony. Dom przykrywał wysoki dwuspadowy dach pokryty gontami. Od strony zajazdu znajdował się pierwotnie ganek wejściowy wsparty na czterech słupach, zamieniony później na werandę. Z drugiej strony dwór posiadał szeroką wnękę, podpartą dwoma filarami. Do środka budynku prowadziły dębowe drzwi zaopatrzone w ręcznej roboty zamek i klamkę. Sam klucz do tego zamka ważył ponoć ok. 1/2 kg. W środkowej części dwór miał układ dwu, a po bokach trzytraktowy, amfiladowy. Od frontu w części środkowej mieściła się przestronna sień wejściowa, po jej prawej stronie jednookienny pokój mieszkalny, a po lewej taki sam pokój służący jako kredens. Do tych pomieszczeń przylegał od strony ogrodu salon o powierzchni ok. 48 m kw. Przy prawej szczytowej ścianie usytuowane były trzy pokoje, z których narożny frontowy służył jako sypialny, środkowy z wejściem do salonu jako bawialny, zaś tylny narożny podzielony był na dwa małe pomieszczenia: kancelarię i łazienkę. Podobny układ miała też lewa strona dworu. Narożny pokój frontowy służył jako jadalnia, środkowy był gabinetem, a narożny podzielony na dwie części był pokojem gościnnym. Wszystkie pokoje dwuokienne miały powierzchnię ok. 25 m kw., a jednookienne po 18 m kw. Na piętrze znajdowała się jeszcze jedna sala, zajmując cały środek domu. Miała ona dębową podłogę, a ściany i sufit obite były modrzewiowym drewnem. Pomieszczenie to służyło jako domowa kapliczka. Na dole wewnętrzne ściany domu były tynkowane na gładko i bielone lub tapetowane, sufity zaś belkowane, tylko w salonie sufit był gładki. Podłogi były wykonane z heblowanych desek. Dom ogrzewany był początkowo przez piece ceglane, później przerobione na kaflowe. W salonie znajdował się ceglany kominek. Podczas II wojny światowej w roku 1940 na terenie gminy Kotlice powstał pluton szturmowy AK o nazwie "Orlik", zmienionej później na "Wiklina". W jej składzie znaleźli się partyzanci z Honiatycz, którzy tworzyli jedną z trzech drużyn. Jedną z większych bitew stoczyli oni w dniu 15 maja 1944 roku w obronie Honiatycz, kiedy to zostali zaatakowani przez kureń UPA, dowodzony przez Tarasa Onyszkiewicza "Hałajdę", wspomagany przez kompanię niemiecką (razem ok. 600 ludzi). W wyniku 8-godzinnej walki atak nieprzyjaciela został odparty, a jego straty wyniosły 32 zabitych i 10 rannych. Straty polskie wynosiły 2 zabitych i 5 rannych. Cała wieś, w tym dwór, szkoła i kościółek, spłonęła, żródło: - FM