Kościół w Lutowiskach - latem 1890 roku pożar strawił doszczętnie prawie stuletnia cerkiew grekokatolicką dobrze służącą (żyjącym w zgodzie) w Lutowiskach i okolicy Polakom i Rusinom.

Pobudowaną na nowo cerkiewkę podniesiono do rangi cerkwi parafialnej. Polakom dokuczał brak własnej świątyni. Przeto własnymi siłami wznoszą w 1898 roku kaplicę rzymsko-katolicką.

W 1905 roku kapelanię obejmuje ks. Michał Huciński, wikariusz z Birczy, później proboszcz, dziekan, prałat wreszcie szambelan papieski. Z jego inicjatywy, przy jego usilnych staraniach i wsparciu wielu ludzi powstaje kościół w stanie surowym. I wojna światowa niesie nowe zniszczenia. Po odbudowie w 1923 roku kościół zostaje poświecony. Druga Wojna światowa trwa w Lutowiskach 12 lat. Miejscowa ludność zostaje unicestwiona: Żydzi rozstrzelani, Polacy i Rusini wywiezieni. Lutowiska stają się Szewczenkiem. Kościół po ograbieniu i zdewastowaniu, służy za stajnię. Po regulacji granic w roku 1951 Lutowiska wraz z częścią Bieszczadów wracają do Polski. Kościół jednak nadal niszczeje, a msze św. Odprawiane są w cerkwi. Na dobre wierni odzyskują świątynię w 1960 roku. Ponownie kościół zostaje poświęcony w październiku 1963 roku. W maju 1986 roku, po otrzymaniu nowego wystroju, kościół zostaje konsekrowany pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Prace renowacyjne są staraniem parafian prowadzone nieprzerwanie do dziś.

Kościół parafialny w Lutowiskach wpisany został do rejestru zabytków jako dobro kultury stanowiące ”jedyny przykład sakralnej architektury neogotyckiej na obszarze polskich Bieszczadów”.

Za: