Pierwsze wzmianki ulicy pojawiają się w 1403 r. Powoli zabudowywana - głównie w zachodniej i południowej części - luźno stojącymi budynkami zamieszkiwanymi przez rolników i ogrodników. Domy jak to bywało na terenach przyfortecznych budowano w lekkiej, drewnianej konstrukcji, które łatwo było zniszczyć w wypadku zbliżania się nieprzyjacielskich wojsk, otwierając tym samym pole ostrzału dla własnych dział. Główną budowlą, do której prowadziła droga był Czerwony Folwark zajmujący działki nr 69-73a, od którego wzięła się późniejsza nazwa ulicy. W rozwoju ulicy nie przeszkodziły nawet rozruchy jakie wybuchły na tej ulicy w trakcie Wiosny Ludów w 1848 r. Od połowy. XIX w. na ponownie rozparcelowanej ulicy zaczęły powstawać podobnie jak na sąsiednich ulicach domy czynszowe o średnim lub niskim standardzie, zasiedlane głównie przez robotników okolicznych fabryk, urzędników czy drobnych przedsiębiorców. Oczywiście powstawały tu także bardziej okazałe budowle czego najlepszym przykładem może być wybudowana w latach 1875-1877 wg projektu Roberta Mendego, Obywatelska Szkoła Średnia. Gmach zajmujący parcele nr 36-38 jest lekko cofnięty od linii zabudowy, a zbudowano w stylu helleńskiego renesansu nie obiegającym od będących jego pierwowzorem elitarnych berlińskich gimnazjów. Obecnie mieści się w nim Szkoła Podstawowa nr 2 im. mjr. Henryka Sucharskiego. Innymi ciekawymi budynkami były wybudowane w 1868 r. na działce nr 72 schronisko dla dziewcząt "Marthastift", siedziba wrocławskiej gminy Braci Morawskich z 1865 r. pod nr 26-28, dom wychowawczy "Daheim", wybudowany w 1911 r. wg projektu Grunewalda pod nr 19, czy żeński dom studencki wybudowany w 1930 r. wg projektu Richarda Gaze pod nr 21. Początkowo ulica nosiła nazwę Langegasse, lecz w 1826 r. w związku z istnieniem już ulicy o takiej nazwie, zmieniono ją na ul. Folwarczną - Vorwerkstr.

Niestety zniszczenia wojenne nie ominęły tej ulicy. Z powierzchni ziemi znikły kamienice nr 8-10, 20-28, 86-92 po stronie północnej oraz nr 7-9, 15, 39-41 róg Pułaskiego, oraz nr 77-83. Reszta budynków w lepszym lub gorszym stanie przetrwała wojnę. W pierwszych powojennych miesiącach istniały dwie samowolnie nadane nazwy ulicy: ul. Ludowa - od podwala do Pułaskiego i ul. Bieruta - od ul. Pułaskiego do ul. Kościuszki. Pierwszą oficjalną nazwą była ul. gen. Jarosława Dąbrowskiego, lecz w pobliżu istniała ul. gen Henryka Dąbrowskiego, a krzyżowanie się dwóch ulic o niemal identycznych nazwach stwarzało wiele problemów.
Rozwiązaniem była dokonana 24 marca 1948 r. kolejna, tym razem ostateczna zmiana nazwy na ul. Komuny Paryskiej dla upamiętnienia rewolucji w Paryżu w 1871 r., której dowódcą sił zbrojnych był gen. Jarosław Dąbrowski.

Po wojnie uzupełniono brzydkimi blokami zabudowę pod nr 7-9 oraz 20-26 lecz jednocześnie wyburzono kamienice na rogu z ul. Prądzyńskiego. Lata 90. przyniosły generalny remont kamienic nr 69-73a., uzupełnienie zabudowy pod nr 15. Pod koniec lat 90. rozpoczęto ukończony w 2003 r. remont budynków nr 49-52, a w latach 2001-2002 wyburzono wiele kamienie nr 44 i nr 46 na rogu z Pułaskiego. W latach 2003-2004 wybudowano blok na rogu z ul. Prądzyńskiego na działkach o nr 75-83.