MENU
Rezerwat przyrodniczy Głazy Krasnoludków - formy skalne.

Dodał: dasio1974° - Data: 2019-03-26 21:00:44 - Odsłon: 831
24 marca 2019

Data: 2019:03:24 15:00:33   ISO: 100   Ogniskowa: 29 mm   Aparat: Canon EOS 1200D   Przysłona: f/5   Ekspozycja: 1/60 s  


Rys historyczny
Rezerwat przyrodniczy „Głazy Krasnoludków” został utworzony w 1970 roku w celu zachowania cennych i interesujących form wietrzenia górno kredowego piaskowca ciosowego oraz względów naukowych i dydaktycznych. Znajduje się on pd.-wsch. Części śródgórskiego obniżenia Kotliny Krzeszowskiej. Najbliższą miejscowością jest wieś Gorzeszów położona przy drodze Krzeszów-Mieroszów, oddalona od rezerwatu ½ km. Rezerwat zajmuje powierzchnię 9,04 ha.
Malownicze skałki cenne również ze względu na wygląd estetyczny czynią ten zakątek gminy wyjątkowo pięknym i atrakcyjnym turystycznie miejscem. Rezerwat w latach 70 –tych administracyjnie należał do nadleśnictwa Lubawka, w miejscowości Gorzeszów w powiecie Kamienna Góra, województwo wrocławskie. Aktualnie znajduj się na terenie nadleśnictwa Kamienna Góra (lenistwo Dobromyśl), Gminy wiejskiej Kamienna góra, powiat ten sam, miejscowość również i województwo dolnośląskie. Rezerwat Głazy Krasnoludków” jednym z dwóch rezerwatów na terenie Nadleśnictwa Kamienna Góra , w którym ochronie podlegają elementy przyrody nieożywionej w Sudetach – obszaru bardzo bogatego w zabytki geologicznie wysokiej klasy, gdzie ilość obszarów i obiektów chronionych jest niewspółmiernie mała po potrzeb. Ponieważ charakter form skalnych w rezerwacie i geologiczno-gemorfologicznie uwarunkowania ich powstania są odmienne niż w parku Narodowym Gór Stołowych, jest on dobrym uzupełnieniem sieci obiektów chroniących piaskowce skalne miasta.
Kategoria ochrony rezerwatu – ochrona częściowa.
Ukształtowanie rzeźby skalnej
Malownicze skałki, rozrzucone są wśród boru świerkowego w pasie o długości 1200 m i szerokości około 200m. zostały one uformowane w ciągu milionów lat przez ciepło słońca i mróz, deszcze i wiatr w niewysokim progu utworzonym przez odsłoniętą krawędź piaskowej płyty skalnej zbudowanej z piaskowców wapnistych i wapieni piaszczystych (margli) zalegających na sobie oraz warstwami o różnej odporności na erozję.
W rezerwacie skały mierzą od 3 do 17 metrów wysokości i 1-20 m metrów szerokości.
Występuje kilka zgrupowań skałek w formach:
 Baszty duże formy wolno stojące o kształcie bryłowym, zrośnięte z podłożem tylko swoimi podstawami:
 Grzyby – formy złączone z podłożem wąską podstawą i trzonem rozszerzającym się ku górze, tworząc czapkę,
 Ambony – duże skały złączone swymi postawami z jednym z boków ze stokiem, wzniesieniem;
 Bloki skalne (ściany) – odsłonięte pionowe lub stromo nachylone powierzchnie skalne, o rozciągłości, ci najmniej kilku metrów, pocięte głębokimi i wąskimi szczelinami;
 Platformy – obszerne powierzchnie skalne i niewielkim nachyleniu, a jednej strony przechodzące w powierzchnię stokową, z pozostałych ograniczone ścianami lub progami skalnymi.
Skałki na terenie rezerwatu występują w kilku oddzielnych od siebie grupach (bastionach),w skład których wchodzą różne odmiany typologiczne. Najbardziej charakterystyczny jest zespół złożony ze ścian skalnych o wysokości od kilku do kilkunastu metrów.

Fauna i flora „Głazów Krasnoludków”
Na terenie rezerwatu występują 83 gatunki roślin naczyniowych należących do 32 rodzin. Krzewy i drzewa występują w 22 gatunkach pozostałe to rośliny zielone. Nieliczną grupę stanowią rośliny objęte ochrona prawną. Gatunkiem objętym całkowitą ochroną jest dziewięćsił bezłodygowy – przy południowych brzegach rezerwatu na skraju łąki rośnie kilkanaście okazów tego gatunku. Z roślin objętych częściową ochroną występują trzy gatunki: konwalia majowa, kruszyna pospolita i paprotka zwyczajna, tylko ta ostania licznie występuje w rezerwacie. Brak e rezerwacie rzadkich gatunków roślin w skali regionu. Do najbardziej interesujących gatunków występujących na rezerwacie roślin można zaliczyć pszeńca leśnego, zapychałkę trójkątną, przynęta purpurowego i czworolista pospolitego. Monokultury świerkowe pokrywające cały obszar rezerwatu i jego niewielka powierzchnia sprawiają ze fauna jest bardzo uboga.
Zaobserwowano obecność pospolitych gatunków ssaków, rozpowszechnionych również w sąsiedztwie: dzik, sarna zając szarak, kuna leśna i ryjówki. Gatunkiem przechodnim jest jeleń. Ne terenie rezerwatu występują: zięba, kukułka, drozd oraz myszołów zwyczajny.
Tablice z informacją wykonane z projektu „Eko Krasnoludek w czystym, zielonym Rezerwacie Przyrody” realizowany z programu szkoły dla Ekorozwoju na Dolnym Śląsku
„Zadbadajmy o wspólną Przestrzeń”
współfinansowane przez Fundację „Partnerstwo dla Środowiska” z Krakowa oraz Nadleśnictwo Kamienna Góra.

Legenda Gorzeszowska
Krasnal z Gorzeszowskich Głazów Krasnoludków jako konkurent do małżeństwa.
Miedzy Gorzeszowem, a Olszynami leżą Głazy Krasnoludków, które były zamieszkałe przez całkiem małe krasnale. Były one wysokie na miarę dwóch stóp, a stopy na których chodziły były tak śmiesznie stworzone, ze przypominały gęsie. Wszystkie krasnale nosiły długie brody i ubierały się zazwyczaj w szare płaszcze i kaptury. Krasnale te były bardzo płochliwe i pokazywały się ludziom jedynie przelotnie. I chociaż przy każdym spotkaniu serdecznie pozdrawiały człowieka, nie były takie dobre jak krasnale z kruczego kamienia (koło Lubawki). Pokazuje to następujący przypadek: pewnego pięknego jesiennego dnia, pewien rolnik pracował na swoim polu. Zbliżył się do niego krasnal. Zapragnął poślubić córkę gospodarza. Ten odpowiedział na pytanie bardzo szyderczo: czy mógłbyś ze swoimi szkaradnymi stopami prosić o rękę mej córki? Poza tym ona jest duża, a Ty jesteś zupełnym malcem!”. Na te słowa krasnal tak się rozgniewał, ze skoczył wysoko, wymierzył gospodarzowi porządnego policzka i natychmiast uciekł. Trwało dłuższą chwilę jak gospodarz doszedł znów do zmysłów i uprzytomnił sobie, co właściwie się stało. Przejęty poszedł zaraz do domu, mając złe przeczucia odnośnie córki. Okazało się, ze nigdzie nie można jej znaleźć, wszyscy szukali jej przez wiele dni. Ku wielkiemu bólowi i cierpieniu rodziców okazało się, ze przepadła ona za zawsze. Czy porwał ją krasnal?
Na podstawie legend Wilhelma Patschowskyego (1856-1927).
Tłumaczenie z języka niemieckiego: Przemysław Burchardt

  • /foto/6847/6847572m.jpg
    1900 - 1910
  • /foto/279/279256m.jpg
    1915 - 1920
  • /foto/215/215911m.jpg
    1920 - 1925
  • /foto/4990/4990624m.jpg
    1925 - 1935
  • /foto/8302/8302370m.jpg
    1928 - 1930
  • /foto/6662/6662834m.jpg
    1929
  • /foto/8930/8930854m.jpg
    1999
  • /foto/8930/8930855m.jpg
    1999
  • /foto/8930/8930856m.jpg
    1999
  • /foto/10406/10406081m.jpg
    2000 - 2005
  • /foto/260/260211m.jpg
    2008
  • /foto/260/260213m.jpg
    2008
  • /foto/3573/3573661m.jpg
    2009
  • /foto/3573/3573663m.jpg
    2009
  • /foto/3573/3573664m.jpg
    2009
  • /foto/3789/3789423m.jpg
    2009
  • /foto/3229/3229730m.jpg
    2012
  • /foto/3229/3229358m.jpg
    2012
  • /foto/3246/3246029m.jpg
    2012
  • /foto/3757/3757067m.jpg
    2012
  • /foto/3757/3757072m.jpg
    2012
  • /foto/4494/4494105m.jpg
    2014
  • /foto/4494/4494113m.jpg
    2014
  • /foto/4494/4494123m.jpg
    2014
  • /foto/4494/4494125m.jpg
    2014
  • /foto/4494/4494129m.jpg
    2014
  • /foto/5494/5494047m.jpg
    2015
  • /foto/5494/5494048m.jpg
    2015
  • /foto/5787/5787675m.jpg
    2015
  • /foto/5787/5787676m.jpg
    2015
  • /foto/5787/5787677m.jpg
    2015
  • /foto/5787/5787678m.jpg
    2015
  • /foto/5787/5787680m.jpg
    2015
  • /foto/5787/5787681m.jpg
    2015
  • /foto/5787/5787682m.jpg
    2015
  • /foto/5787/5787684m.jpg
    2015
  • /foto/7896/7896608m.jpg
    2019
  • /foto/7896/7896614m.jpg
    2019
  • /foto/7896/7896615m.jpg
    2019
  • /foto/7896/7896632m.jpg
    2019
  • /foto/7896/7896642m.jpg
    2019
  • /foto/7896/7896648m.jpg
    2019
  • /foto/7896/7896655m.jpg
    2019
  • /foto/7896/7896663m.jpg
    2019
  • /foto/9907/9907425m.jpg
    2022
  • /foto/9907/9907426m.jpg
    2022
  • /foto/9907/9907427m.jpg
    2022
  • /foto/10305/10305328m.jpg
    2022

dasio1974°

Poprzednie: Budynek nr 14 Strona Główna Następne: Budynek nr 12