Budynek klasztorny, tzw. długi dom: wybudowany został ok. 1696 roku (przed 1729 ?). Mieściły się w nim w części południowej pomieszczenia konwentu z kaplicą, a w części północnej zaplecze gospodarcze z browarem w piwnicy. Budynek założony był na planie wydłużonego prostokąta o wymiarach 95,7x12 m. Była to budowla dwukondygnacyjna, 16 i 2-osiowa z bardzo skromnymi elewacjami i detalem architektonicznym. Po sekularyzacji dóbr klasztornych w 1810 roku, budynek zaczął pełnić funkcję oficyny pałacowej. Ok. 1893 roku został przebudowany. Do barokowego wystroju budynku dodano wówczas elementy neogotyckie: gzyms arkadowy, pilastry, ostrołukowe okna w kaplicy, a od strony południowej dobudowano loggie z tarasem. Nad drzwiami umieszczono supraportę z dwoma herbami (jeden rodziny von Waldenberg). Po zakończeniu II wojny światowej budynek został kompletnie zdewastowany. Przez następnych 30 lat (do lat 70-tych XX w.) służył jako magazyn. Fatalny stan techniczny budowli pogarszał się przez kolejnych kilkanaście lat, zmieniając ją w kompletną ruinę.
Opracowanie
Bogdan Mucha