Historia szpitala sięga początków XX wieku, kiedy to powstały budynki szpitalne i które oddane zostały w 1903 roku na potrzeby zakładu chorych na gruźlicę, ponieważ wtedy leczono ją wyłącznie klimatycznie. Ówczesny zakład dysponował 150 łóżkami. W skład personelu wchodziły przede wszystkim siostry zakonne. W 1918 roku szpital został zamknięty i dopiero w latach 1921 – 1922 wznowił swoją działalność. W tym okresie przyjmowano chorych z lżejszymi przypadkami chorób płuc. Szpital opustoszał w latach kryzysu gospodarczego 1930-1933 i dopiero w 1933 roku rozpoczął działalność nie jako szpital, ale już jako dom letniskowy dla pracowników państwowych.
Rok 1937 – to modernizacja szpitala i ponowne jego otwarcie. Zakład ulegał kolejnej reorganizacji i tak w 1967 roku przekształcony został na Dziecięcy Ośrodek Sanatoryjno- Prewentoryjny. Opieką miał objąć przede wszystkim nie dzieci chore, lecz zagrożone chorobą, żyjące w fatalnych warunkach higienicznych, dzieci słabe, chorowite, będące w kontakcie z osobami chorymi. Wkrótce jednak dostrzeżono niedoskonałość zgrupowania w jednym obiekcie dzieci zdrowych i chorych. W Wydziale Zdrowia rozważano wówczas następujące modele: Ośrodek rehabilitacyjny dla dzieci i młodzieży, Ośrodek chorób płuc i dróg oddechowych, Ośrodek rehabilitacyjny dla dzieci chorych lub Zakład dla dzieci upośledzonych.

24 grudnia 1974 roku Wojewoda Olsztyński podjął decyzję w sprawie zmian organizacji jednostek Służby Zdrowia i Opieki Społecznej, na podstawie której Dziecięcy Ośrodek Sanatoryjno-Prewentoryjny w Ameryce pow. olsztyński przekształcono na Wojewódzki Szpital Rehabilitacyjny dla Dzieci.

Za