Na Śląsku już w połowie XVIII w. wprowadzono przymus budowy kominów. Początkowo budowano je z desek lub gliny. Od 1764 r. jedno z najstarszych zarządzeń budowlanych władz pruskich nakazuje budowę kominów z niepalnej cegły wykonanej ze zmieszanej gliny z piaskiem i słomą. Przepis ten drobiazgowo określał technikę wyrobu cegły i jej wymiary.
Wiek XIX jest okresem szczególnie ważnym w rozwoju urządzeń ogniowych. Wiele z nich, używanych jeszcze obecnie na wsi śląskiej, jest wytworem XIX stulecia.
Do nich należą też piece do pieczenia chleba, wykonane dawniej z gliny, później zaś z wypalonej cegły.
Piece piekarskie, zwane piekarokami lub wielokami, według zarządzeń władz pruskich mogły znajdować się w budynku mieszkalnym jedynie gdy posiadały paleniska sklepione. Zasadniczo powinny one być budowane na zewnątrz w odległości 50-300 kroków od pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych. Prezentowany piec z Rudziczki stał w środku zagrody. Piec piekarski wolnostojący z Rudziczki, wybudowany w 1840 r. był jednym z wielu, które występowały na terenach południowej części Śląska Opolskiego.
Ten typ pieca upowszechnił się w XIX w. Jest to budynek jednownętrzny, przy czym 2/3 jego wnętrza zajmuje piec. Wejście znajduje się od strony szczytowej, za nim znajduje się niewielka przestrzeń, zwana przedpiecem, służąca do magazynowania narzędzi, koszyczków chlebowych i opału.
Budynek pieca z Rudziczki wykonany jest w konstrukcji szachulcowej. Piec, podobnie jak inne budynki o takiej konstrukcji, postawiony jest na podmurówce z kamieni. Tył pieca nieszalowany, a sam piec wykonany jest z cegły.
Budynek mieszczący piec miał zawsze dwuspadowy dach, kryty z reguły dachówką lub łupkiem oraz szczyt szalowany deskami. W szczycie znajdowało się wejście na niewielki stryszek, który znajdował się nad piecem. Obecnie w piecu wypiekany jest chleb w czasie lekcji muzealnych oraz podczas imprez.

Źródło: