Kamienica Wolfa Krongolda – kamienica wzniesiona w latach 1896–1899 przy ul. Złotej 83 róg ul. Żelaznej w Warszawie.
Budynek jest zwyczajowo nazywany „Pekinem”, co w gwarze warszawskiej jest określeniem przeludnionej kamienicy czynszowej.
Kamienica powstała w latach 1896–1899[4]. Jej projekt jest przypisywany Bronisławowi Brochwicz-Rogóyskiemu, jednak jego autorstwo nie jest potwierdzone.
Kamienica pierwotnie miała trzy piętra, dwa kolejne dodano kilka lat później. Była bogato zdobiona. Attykę budynku zdobiły rzeźby półnagiego starca z długą brodą oraz półnagiego muskularnego młodzieńca siedzących po bokach cokołu z datą 1899, co miało być symbolem faktu, iż kamienica powstała na przełomie XIX i XX wieku.
Mieszkania znajdujące się na niższych piętrach przeznaczone były dla lepiej sytuowanych mieszkańców, były większe i lepiej wyposażone oraz posiadały osobną, zdobioną marmurami klatkę schodową. Mieszkania na wyższych piętrach były mniejsze, wchodziło się do nich poprzez zwyczajną klatkę schodową z dębowymi schodami.
W 1931 przy ul. Żelaznej 24 wzniesiono obsługującą centralną część miasta podstację elektryczną, jeden z sześciu tego rodzaju obiektów w przedwojennej Warszawie[6]. Zachowany niewielki budynek podstacji przylegał do ściany szczytowej kamienicy.
W czasie II wojnie światowej budynek frontowy został uszkodzony, oficyny zachowały się w bardzo dobrym stanie. Po 1945 kamienica została odbudowana z przeznaczeniem na mieszkania komunalne[8]. Z elewacji frontowej zbito wszystkie detale i zdobienia, zachowując jedynie attykę. Przedwojenne mieszkania podzielono na mniejsze. W latach 60. usunięto balkony oraz kutą, zdobioną bramę. >br> W 2003 roku eksmitowano mieszkańców oraz najemców lokali handlowych w kamienicy.
W lutym 2015 kamienica została sprzedana przez miasto, ma zostać przebudowana na luksusowy apartamentowiec z parkingiem podziemnym (2019).
Źródło: Wikipedia