Gotycki kościół parafialny św. Macieja Apostoła (XIV w., rozbudowany XVI, XVIII w.). W 1400 roku podczas konsekracji świątyni pw. św. Macieja, wydarzył się cud. Gdy biskup Henryk Sorbom podnosił do góry hostię, na jego lewej ręce pojawiła się krew i skapnęła na ołtarz. Kościół stał się miejscem pielgrzymek. Ołtarz przy którym wydarzył się cud, stoi dziś w północnej nawie. W pierwszej połowie XVI wieku wzrósł ruch pątniczy, co sprawiło, że kościół został rozbudowany. Po dobudowaniu w latach 1738-1748 nawy północnej budowla została ponownie konsekrowana przez biskupa Adama Stanisława Grabowskiego w dniu 4 sierpnia 1748 roku. Po zniszczeniu świątyni przez pożar w 1770 roku i późniejszej odbudowie kościół został konsekrowany w dniu 5 sierpnia 1781 roku przez biskupa Karola von Hohenzollerna, z towarzyszeniem biskupa Ignacego Krasickiego jako trójnawowy, barokowy kościół halowy.
Ozdobą obejścia kościelnego są rzeźby apostołów ustawione na otaczającym kościół murze. Są to kolejno: św. Mateusz, Filip, Jakub 1, Jan, Andrzej, Piotr, Paweł, Bartłomiej, Jakub 2, Tadeusz, Szymon i Tomasz. Patron kościoła, św. Maciej, wybrany apostołem po zdradzie Judasza, został umieszczony na naturalnej wielkości obrazie w ołtarzu głównym.
Według miejscowej legendy, apostołowie czekają przed kościołem na wiernych. Zejdą z cokołów i wejdą do świątyni wówczas, gdy w kościele znajdą się wszyscy bez wyjątku parafianie.