Nadmorski Ośrodek wypoczynkowy Miasta Berlin w latach międzywojennych odwiedziło blisko 30 tys. dzieci z niezbyt zamożnych rodzin. Swoje pierwsze letnie wakacje spędzali tutaj również najmłodsi mieszkańcy i młodzież szkolna z przemysłowych dzielnic Hannoveru, Darmstadt, Zella-Mehlis, Frankfurtu, z zachodu, południa i centrum całego kraju.
Zarówno początek, jak i koniec ośrodka związane były bezpośrednio z dwukrotnie funkcjonującą na terenie Unieścia wojskową stacją wodnosamolotów i łodzi latających. Budowę pierwszej niewielkiej stacji rozpoczęto wraz z wybuchem pierwszej wojny światowej. Nie przetrwała ona długo, bowiem późniejsze ustalenia traktatu wersalskiego (1919) spowodowały praktycznie kompletną likwidację niemieckiego lotnictwa wojskowego. Betonowe struktury lotniska w Unieściu musiały zostać zburzone, ale właśnie dzięki temu na ich fundamentach w następnych latach mogły powstać obiekty kolonijne dla dzieci. Było to 21 drewnianych baraków-sypialni dla 30-60 dzieci każdy, olbrzymia jadalnia mogąca pomieścić w dwóch turach po 400 osób, łaźnia, szpital, a ponadto sześć baraków administracyjnych i gospodarczych. Centrum ośrodka zajmował wielki plac zabaw i boiska do gry w piłkę nożną.
Ośrodek funkcjonował do jesieni 1931 r., kiedy to jego obiekty zajęła Baukompanie prowadząca prace przy Seefliegerhorst Nest. (bynio)