Kościół św. Franciszka Serafickiego w Poznaniu zwany kościołem bernardynów – barokowy kościół i przylegający do niego klasztor znajdują się przy ul. Garbary 22 naprzeciwko pl. Bernardyńskiego. Od 2017 r. wielkopostny kościół stacyjny. Pierwszy drewniany kościół w tym miejscu wybudowali w roku 1456 bernardyni na ziemi podarowanej przez mieszczanina Macieja Czarnego. Budowa murowanej świątyni ruszyła już w 1470. Kościół w stylu późnego gotyku, pod wezwaniem Świętego Krzyża, Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i Świętych Andrzeja, Franciszka i Bernardyna ze Sieny, ufundowany przez biskupa Andrzeja Bnińskiego, konsekrowano w 1473 roku. W 1609 dobudowano do kościoła renesansową kaplicę Matki Boskiej Loretańskiej. Podpalony w 1657, w czasie potopu szwedzkiego, odbudowany w latach 1658-1668. Po zakończeniu odbudowny nadano mu wezwanie Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Ponownie zniszczony w 1725 (huragan), odbudowany w latach 1730-1736 (z tego okresu pochodzą charakterystyczne dwie wieże). Po kasacie przez władze pruskie świątynię przejęła w roku 1839 parafia św. Marcina a w roku 1843 gimnazjum św. Marii Magdaleny. Od tego czasu był to kościół szkolny. Kościół został zniszczony w czasie II wojny światowej, odbudowano go w latach 1948-1972 (ostatnie prace wykonano w 1983). W czasie odbudowy, w roku 1951, kościół konsekrowano nadając mu obecne wezwanie. Od 1991 roku klasztor i świątynia stanowią siedzibę franciszkańskiej prowincji – św. Franciszka z Asyżu. Cała historia świątyni i klasztoru: .
/Petroniusz/