W czasach reformacji w Graczach zawiązała się silna grupa ewangelików, która zdołała przetrwać okres wojny 30-letniej. W 1741 roku w wiosce pozostawało jeszcze 38 ewangelickich gospodarzy, którzy zaraz po przyłączeniu Śląska do Prus wybudowali w 1744 roku drewniany kościół. Kościół ten spłonął jednak w 1794 roku, a przy tym również szkoła i 34 domy mieszkalne. Z pomocą ofiarodawców i wsparciu władzy ziemskiej (katolickiej) w 1795 roku kościół odbudowano już jako murowany z cegły i wyposażono w dzwonnicę o wysokości 28 m. Stosunki ewangelickiej ludności do katolickiej władzy były więc poprawne, pomimo iż Gracze, podobnie jak i sąsiednie Radoszowice, wcześniej stanowiły centrum zarzewia rokoszu chłopów, sprawiając sporo kłopotów ówczesnym miejscowym feudałom. Graczewska gmina ewangelicka powstała w 1773 roku i skupiała wokół siebie protestantów z Magnuszowic, Magnuszowiczek, Radoszowic, Rutek, Saren Wielkich oraz z sąsiedniego Głębocka. Wcześniej Gracze należały do parafii niemodlińskiej, a ich kościół był jedynie kościołem pomocniczym. W sąsiedztwie kościoła zlokalizowany był cmentarz, założony w 1792 roku, i dom gminny, który wybudowany w 1930 roku mieścił mieszkanie pastora, salę gminną oraz stację sióstr diakonis, opiekujących się przedszkolem, również zlokalizowanym w tym budynku. Ostatnim pastorem graczewskiej parafii był wielebny Martin Stolzenburg. Podczas wojny kościół został uszkodzony, a po 1945 roku rozebrany. Za: