Początek dzisiejszego Ogrodu Botanicznego datuje się na rok 1811. Wtedy to właśnie powstał on jako część składowa Uniwersytetu Wrocławskiego - nowo powstałej uczelni. Tereny na Ogród cel uzyskał UWr w miejscu dawnych fortyfikacji miejskich zburzonych po zdobyciu Wrocławia przez Francuzów w 1807 r. Był to obszar leżący w bezpośrednim sąsiedztwie ogrodów książęcych i siedziby pierwszego biskupstwa. Wówczas teren ten leżał pomiędzy głównym korytem Odry, a jej odnogą z której dziś został jedynie staw w Ogrodzie i drugi w Parku Nowowiejskim. Ciekawostką jest fakt, że rosnące nad ogrodowym stawem dęby pamiętają czasy gdy płynęła tu jeszcze rzeka. Teren otrzymany w 1811 roku ogrodzono i uporządkowano tak, że w 1816 już 33% było zagospodarowane. Ogród miał kolekcję 2000 gatunków roślin w tym 1500 w szklarniach. Dyrektorem Ogrodu w tamtym okresie był profesor Treviranus. W 1851 roku dyrekcję ogrodu objął paleobotanik H. R. Goepert, dzięki któremu do dziś wrocławski Ogród Botaniczny zawdzięcza istniejący charakter. W ogrodzie powstał profil geologiczny a rośliny zostały opisane, wyetykietowane i udostępnione mieszkańcom miasta. W latach 1884 - 1889 dyektorem Ogrodu był Adolf Engler. Za jego kadencji i pomysłu w Ogrodzie stworzono oparty na naturalnych cechach system państwa roślinnego. Przegrupowano i rozszerzono dział systematyki roślin. W 1888 oddano do uzytku budynek muzeum botanicznego, który mieścił w sobie zielnik oraz dyrekcje Ogrodu Botanicznego i Zakład Fizjologii Roślin. Podczas działań wojennych Ogród został dotkliwie zniszczony, podobnie jak budynki na jego terenie się znajdujące. Podczas walk o Wrocław na jego obszarze znajodowało się stanowisko artylerii pplot oraz składy amunicji. Był także miejscem w którym przyjmowano zrzuty w oblężonym Breslau. Tu także wiodła jedna z poszlak dotyczących śmierci i upadku samolotu gen Połbina. Do odbudowy Ogrodu przystąpiono dopiero w 1948 roku a jej inicjatorami byli profesor Henryk Teleżyński i Staefan Macko. W 1955 roku oddano do użytku budynek kaktusiarni, w 1958 mostek na stawie i kolejne budynki i ekspozycje. Pierwszym po wojnie kierownikiem Ogrodu został Stefan MAcko prowadzącu Katedrę Ekologii i Geografii Roślin. Powierzchnia Ogrodu wynosi około 6 ha.
bonczek/hydroforgroup/2007