 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Fort główny.
Zbudowany w latach 1878-1884 jako standardowy fort artyleryjski główny, wg proj. Hansa Alexisa von Biehlera, zawierający wszystkie elementy standardowego fortu głównego (>>>), trzeci z kolei powstały w Toruniu. Zadaniem fortu była obrona węzłów kolejowych Toruń-Mokre i Toruń-Północ oraz obrona Torunia od strony północno-wschodniej. Fort przeznaczony był na pomieszczenie 1 batalionu piechoty i 1 baterii artylerii. Stanowił bazę dla ok. 500-osobowej załogi (2 kompanie piechoty) oraz ...
Fort główny.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Zbudowany w latach 1878-1884 jako standardowy fort artyleryjski główny, wg proj. Hansa Alexisa von Biehlera, zawierający wszystkie elementy standardowego fortu głównego (>>>), trzeci z kolei powstały w Toruniu. Zadaniem fortu była obrona węzłów kolejowych Toruń-Mokre i Toruń-Północ oraz obrona Torunia od strony północno-wschodniej. Fort przeznaczony był na pomieszczenie 1 batalionu piechoty i 1 baterii artylerii. Stanowił bazę dla ok. 500-osobowej załogi (2 kompanie piechoty) oraz obsługi 14 dział średniego i 15-22 dział ciężkiego kalibru (łącznie ok. 650-800 żołnierzy i oficerów); był szczytowym osiągnięciem inżynierii fortecznej. W latach 1889-93 wzmocniono odporność fortu - w związku z pojawieniem się tzw. pocisków burzących - m.in. poprzez pogrubienie ścian czołowych i barkowych (1m tzw. korytarzem piaskowym i drugą ścianą ceglaną 1,03 m), poprzez przykrycie stropów betonowymi płytami detonacyjnymi (1m grubości), poduszką piaskową i ziemnym nasypem, od wnętrza zainstalowano w oknach zasłony pancerne, rozebrano kaponierę czołową zastępując ją kojcem w przeciwskarpie. W 1894 r. fort otrzymał nazwę Yorck, upamiętniającą pruskiego generała Johanna Davida Yorck von Wartenburg. W styczniu 1920 r. Fort wraz z twierdzą został przejęty przez Wojsko Polskie w dobrym stanie technicznym, choć bez wyposażenia, uzbrojenia i dokumentacji (wyjątkowo dla Fortu IV zachowały się dzienniki budowy w zbiorach toruńskiego Archiwum Państwowego). Niemcy zniszczyli jedynie schrony torów, jako najnowocześniejsze i najgroźniejsze. W 1926 r. otrzymał imię Stanisława Żółkiewskiego. Pozostawał we władaniu wojska aż do demilitaryzacji po 1956 r. W roku 1960 podjęto prace rozbiórkowe, wstrzymane przez ówczesnego Miejskiego Konserwatora Zabytków Bohdana Rymaszewskiego, na etapie odkopania muru przeciwskarpowego fosy. W latach 60. i 70. mieścił się w nim zakład uprawy pieczarek, po jego upadku przed rokiem 1990, pomieszczenia dzierżawili różni użytkownicy. W roku 1971 został uznany za zabytek chroniony prawem. Za 
|
|||||||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|