Powstanie Wrocławskiego Klubu Krótkofalowców (WKK) było dziełem przypadku. Zaczęło się od tego, że krótkofalowcy z klubu Zarządu Oddziału Wojewódzkiego Polskiego Związku Krótkofalowców we Wrocławiu przy Dyrekcji Okręgu Poczty i Telekomunikacji - ul. Powstańców Sląskich 134, z dniem 1 stycznia 1969 r. z stracili pomieszczenie klubowe. Z powodu, że grubo wcześniej zaplanowany kurs na świadectwo operatora w amatorskiej służbie radiowej nie miał też pomieszczenia, zwrócono się do ówczesnego MDK przy ul. Kołłątaja o trzymiesięczne udostępnienie sali wykładowej. Zgodę otrzymano, a że kierownik MDK okazał się dobrym znajomym jednego z krótkofalowców, późniejszego sekretarza, a następnie prezesa przyszłego klubu - Andrzeja Zgieba, to dogadano się do przejęcia niewykorzystywanych pomieszczeń mansardowych MDK na nową siedzibę klubu. Klub, obok znaku wywoławczego SP6PAV, przyjął nazwę WKK. Przez klub przewinęła się elita krótkofalarstwa wrocławskiego, choćby pułk. Adam Zaleski SP6OF, ojciec znanej wrocławskiej kardiolożki wet. Haliny Zaleskiej Palider, vide , Witold Marchewka b. dyrektor DOLMEL-u, późniejszy prezes wrocławskiego oddziału SEP, znany nam, hydralowcom, ze swych zdjęć, inż. Ziemowit Bogatkowski SP6GB i wielu, wielu innych, z których, niestety, większość nie żyje, a których, jak mówią krótkofalowcy: klucze zamilkły na zawsze (silent keys - w slangu - SK). Klub istniał do 1976 r., rozpadł się, gdy jego prezes przeciążony obowiązkami służbowymi w pracy w ELWRO musiał zrezygnować z pełnionej funkcji. Brak przewodnictwa klubu, wedle zasady: taka drużyna, jaki drużynowy, doprowadził do likwidacji stacji klubowej SP6PAV, a której znak został zapamiętany na wielu kartach QSL wysyłanych we wszystkie zakątki świata.
Ciekawsze linki: