Kościół i klasztor założony przez zakon Kapucynów sprowadzonych do Lublina w 1721 r. Oba budynki wzniesione dzięki funduszom przekazanym przez księcia Pawła Karola Sanguszkę, marszałka wielkiego litewskiego i jego żonę Annę z Lubomirskich. Projekt całości, łącznie z ogrodami sporządził warszawski architekt Karol Bay w 1724 r., budowę prowadził jego bratanej Jan Bay. W czasie budowy klasztoru zakonnicy mieszkali we dworze ofiarowanym im przez kasztelanową wołyńską Jadwigę Zachorowską. Kościół, ukończony w 1733 r. konsekrował biskup chełmski Feliks Szaniawski.

W 1768 r. w wyniku pożaru zniszczeniu uległ dach oraz niemal całkowicie wyposażenie kościoła, dzisiejsze ołtarze i ambona powstały podczas odbudowy. W latach 1857-1860 od wschodu dobudowano neogotycka kaplicę według projektu Michała Kamińskiego i Bolesława Podczaszyńskiego.

W 1864 r. majątek kapucynów skonfiskowano, a zakonników przesiedlono do Łomży. W klasztorze umieszczono magazyny, do Lublina kapucyni powrócili w 1919 r., głównie zakonnicy z Holandii.

W kościele warto zwrócić uwagę na portrety księcia Pawła Karola Sanguszki oraz króla Jana III Sobieskiego, który przyczynił się do sprowadzenia kapucynów do Polski. Ponadto w zakrystii wisi obraz przedstawiający sen Leszka Czarnego, stanowiący ilustrację legendy o powstaniu nieistniejącego kościoła pw. św. Michała na Starym Mieście.

Kris_2 za: "Lublin-przewodnik", Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej "Gaudium", 2012 r.