Kościół Świętego Ducha w Lublinie – rzymskokatolicki kościół pod wezwaniem Ducha Świętego w Lublinie, w archidiecezji lubelskiej. Konsekracji kościoła dokonano w 1421. Kościół był jednonawową budowlą z prezbiterium. W XVI w. zarząd nad kościołem przejęli rajcy lubelscy. Pod koniec XVI w. kościół uległ dwóm pożarom. Odbudowano go w 1608 r. Prezbiterium nakryto barokową kopułą, wnętrze ozdobiono sztukateriami. W roku 1419 obok kościoła powstał szpital św. Ducha. W drugiej połowie XVII w. rozebrano zabudowania szpitalne i w ich miejsce postawiono klasztor dla karmelitów bosych, którzy właśnie przybyli do Lublina. Kościół otrzymał wezwanie Matki Bożej Szkaplerznej. Świątynia utrzymana była w stylu renesansu lubelskiego. Znajdował się w niej skarbiec, chór i refektarz. W kolejnych latach, Stefan Czarnecki ufundował kaplicę Matki Bożej. W 1642 na obrazie Matki Bożej Dobrej Rady ujrzano łzy. Cudowny obraz znajduje się w kościele do dziś. W 1733 kościół ponownie spłonął, odbudowano go częściowo w barokowym stylu. W 1803 kościół wraz z klasztorem uległ najpoważniejszemu z pożarów. Zakonnicy przenieśli się do klasztoru przy ul. Świętoduskiej, natomiast ruiny zostały sprzedane na licytacji, powstał tu Nowy Ratusz. Kościół z czasem odbudowano, wieża otrzymała neogotyckie kształty. Wnętrze świątyni utrzymane jest w barokowym stylu. Kościół przylega do Nowego Ratusza, z całego kompleksu klasztornego karmelitów, pozostała tylko mała świątynia.
Źródło opisu: Wikipedia
/Petroniusz/