Zakład powstał w 1881 r. jako Walcownia Żelaza i Rurkownia należąca do gliwickiego przemysłowca Huldczyńskiego. W 1895 r. na terenie huty Katarzyna wybudowano dwa ogromne piece martenowskie. W 1897 r. firmę Huldschynsky i Synowie (Huldczyński) posiadającą "sosnowiecką rurkownię" przekształcono w spółkę akcyjną pod nazwą Towarzystwo Akcyjne Sosnowieckich Fabryk Rur i Żelaza. Zakład składał się z 3 hal produkcyjnych, warsztatów ślusarskich, mechanicznych, kuźni, odlewni, magazynu wyrobów gotowych, kotłowni z maszynownią oraz biura. Przed II wojną światową w Towarzystwie Akcyjnym Sosnowieckich Fabryk Rur i Żelaza (tzw. rurkowni Huldczyńskiego) uruchomiono produkcję rur bez szwu - ciągarnię. Po II wojnie światowej zarówno rurkownię Hulczyńskiego, jak i pobliską hutę Katarzyna (w czasie wojny Osthutte) przemianowano w 1949 r. na Dąbrowskie Zakłady Hutnicze - Huta Sosnowiec. Jednak po pięciu latach w 1953 rozłączono je nadając Hucie Katarzyna nazwę Huty im. Mariana Buczka a Zakładom Huldczyńskiego pozostawiając nazwę Huta Sosnowiec. Po kolejnych latach zmieniono warunki organizacyjne i w 1961 przyłączono do Huty im. Mariana Buczka Hutę Sosnowiec i tak pozostało już do 1995. Zakłady miały wprawdzie wspólną nazwę Huta im. Mariana Buczka ale rozgraniczano, że dawna Huta Katarzyna to zakład „H” natomiast dawne Zakłady Huldczyńskiego to zakład „P”. Z rur produkowanych w Hucie Buczek powstawały między innymi rowery Romet Wigry. W 1995 r., w ramach Programu Powszechnej Prywatyzacji, Huta im. M. Buczka została przekształcona w jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa i przyjęła nazwę Huta Buczek S.A. W 2002 huta rozpoczęła restrukturyzację - przewidywała koncentrację działań przedsiębiorstwa na produkcji rur kalibrowanych ze szwem do zastosowań specjalnych, wykonanych z taśmy stalowej powlekanej aluminium lub galwanizowanej. Program też zakładał redukcję liczby pracowników. W tym roku zmieniono nazwę na Technologie Buczek, której organizacyjnie podporządkowano Wydział Produkcji Walców, późniejszą Hutę Buczek Sp. z o.o. W ramach restrukturyzacji planowano także oddłużyć zakład z wykorzystaniem "ustawy Kołodki". Zgodnie z ustawą państwo mogło pomóc firmie jeśli przedstawiła ona plan, z którego wynikało, w jaki sposób po uzyskaniu pomocy utrzyma się na rynku oraz czy będzie miała zdolność konkurowania z innymi, zachowania miejsc pracy i płacenia podatków. W Technologii Buczek realizację planu rozpoczęto dopiero w 2004 roku, czyli po terminie do którego można było wykorzystać przepisy, w efekcie czego huta pozostała z nie zrestrukturyzowanymi finansami, co spowodowało spiralę zadłużenia. Na przełomie 2000 - 2006 wydzielono z Technologii Buczek wydzielono cztery spółki córki:
- Buczek Automotive Sp. z o.o. (pierwotnie o nazwie P.U.R.M. - Przedsiębiorstwo Usług Remontowo-Mechanicznych „REMEBUD” Sp. z o.o.),
- Huta Buczek Sp. z o.o. - która była wydzielonym z przedsiębiorstwa TB zakładem produkcji walców hutniczych,
- Buczek – HB – Zakład Produkcji Rur Sp. z o. o. - świadczącą usługi w zakresie produkcji rur ciągnionych oraz wykrawania, (czyli dzisiejszy teren ograniczony ulicami Floriańską i Nowopogońską)
- SAMKOL - świadczącą usługi transportowe.
Restrukturyzacja nie przyniosła rezultatów przewidywanych i zakończyła się w 2006 r. samą zaś spółkę Technologie Buczek sąd postawił w stan upadłości likwidacyjnej w sierpniu 2006 z powodu wielomilionowego zadłużenia. Należąca do rosyjskiego koncernu Siewierstal kupiła od syndyka majątek Technologii Buczek SA i wydzielonej ze struktury spółki Zakładu Produkcyjno Remontowego zdobywając 51 proc. udziałów tworząc w 2008 roku Severstallat Silesia Sp. z o.o. na bazie polskiego zakładu. W późniejszym czasie zmieniono nazwę na Severstal Distribution Sp. z o.o. Część hal d. zakładu produkcji rur przejęła spółka niemieckiego koncernu Rohrwerk Maxhütte z Sulzbach (koncern od 2021 r. jest w upadłości).

(uzup. moose)