Rektyfikator warszawskiej wytwórni zbudowano w 1897 r. sumptem dwóch rosyjskich inwestorów, a głównym odbiorcą wyrobów alkoholowych miał być trzystutysięczny garnizon wojsk rosyjskich guberni warszawskiej.
Rektyfikator był sercem całego zakładu: rektyfikował surową okowitę dostarczaną z lokalnych i podmiejskich gorzelni, warszawski monopol bowiem nigdy nie miał własnego zakładu produkującego spirytus surowy (nieoczyszczony alkohol etylowy) metodą fermentacyjną.
Oczyszczanie spirytusu odbywało się w kolumnach (wieżach) rektyfikacyjnych umieszczonych w najwyższym budynku rektyfikatora.
Kolumny pochłaniały ogrom ciepła z wody technologicznej o wysokich parametrach, wytwarzanej w towarzyszącej rektyfikatorowi kotłowni. Dym z kotłowni zasnuwał całe kwartały Starej i Nowej Pragi - liczne skargi mieszkańców doprowadziły w 1970 r. do zamknięcia tej części wytwórni - rektyfikowany spirytus do produkcji wódek dostarczano odtąd z Polmosu Józefów (dzielnicy Ożarowa Mazowieckiego).
Po upadku Konesera obiekt wpisano w rejestr zabytków i stał się siedzibą lokali gastronomicznych i muzeum Polskiej Wódki.