W centrum wsi stoi pałac, do którego prowadzi droga przez most. Budowla stała tutaj już w XIV wieku, bowiem z 1377 roku istnieją w źródłach informacje o rycerzu Hubenku. Późniejsze dzieje dworu obronnego, bo takim obecny pałac był pierwotnie, a świadczy o tym chociażby zachowana fosa, nie odznaczały się niczym szczególnym. Kolejni właściciele z powodu niesprzyjających warunków naturalnych, nie byli ludźmi majętnymi, co odbijało się też na wyglądzie pałacu. Po I wojnie światowej pałac wraz z majątkiem został zabrany właścicielowi za długi. Państwo utworzyło w nim prewentorium dziecięce, którym opiekowały się siostry Boromeuszki. Dwa lata przed wybuchem II wojny światowej prewentorium przejęło NSDAP, przejmując także zadania sióstr. Po wojnie pałac nadal pełnił rolę sanatorium dziecięcego. Miało to miejsce do 1987 roku, a potem budynek przez długi czas był nieużytkowany i niszczał. Obecnie jest własnością prywatną i jest remontowany.

Ogrodzony teren nie pozwala na zobaczenie pałacu i parku z bliska. Można jedynie podejść przez mostek do bramy i z tej perspektywy obejrzeć budowlę. Na mostku w niewielkiej kapliczce stoi terakotowy św. Jan Nepomucen, a w parku kilka pomnikowych drzew, wśród których wyróżniają się lipy, jawory, jesiony, a także okazały tulipanowiec. Pałac jest skromną budowlą, urozmaiconą jedynie kolumienkami i ozdobnymi kratami w oknach. Wewnątrz zachowały się kolebkowe sklepienia i właściwie nic więcej cennego, co jest o tyle zrozumiałe, że przez wiele dziesiątków lat był użytkowany przez kolejne sanatoria.