Efektowny zabytek, którego w Krynicy najpewniej nigdy by nie było, gdyby nie intensywny rozwój tutejszego uzdrowiska w połowie XIX wieku. Systematycznie zwiększająca się liczba przyjeżdżających do beskidzkich zdrojów i napływ nowych mieszkańców do miasta sprawiły, że istniejące dotychczas kapliczki i kościółki nie wystarczają, by godnie zaspokoić potrzeby rosnącej wspólnoty katolików.

I tak oto w październiku 1881 roku ruszyły pierwsze prace, mające na celu wzniesienie w Krynicy łacińskiego przybytku z prawdziwego zdarzenia. Komitetowi, który zbierał środki finansowe na ten szczytny cel, przewodziła sama księżna Jadwiga Leonowa Sapieżyna. Ostatecznie pierwsi wierni przekroczyli próg świątyni w 1892 r. Architektonicznie projekt Jana Zawiejskiego (zaplanował również krynicki Dom Zdrojowy), utrzymany w stylu wczesnego renesansu włoskiego, harmonijnie wpisywał się w pejzaż uzdrowiska.

Oryginalnie kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Krynicy-Zdroju był zbudowany na planie krzyża łacińskiego i posiadał tylko jedną nawę. Z czasem konieczna okazała się rozbudowa - w wyniku modernizacji z lat 1932-35 świątynia zyskała dwie kolejne nawy, a całość nieco prostszy, nawiązujący do klasycyzmu wygląd. W środku nie brakuje pięknych i wartościowych dzieł sztuki - za najcenniejsze uważa się figurę patronki kościoła z ołtarza głównego drewnianą rzeźbę Chrystusa w kaplicy Najświętszego Serca Pana Jezusa, fresk nad chrzcielnicą, ołtarze boczne, maryjny obraz z kaplicy Matki Bożej Nieustającej pomocy i liczne mozaiki - zwłaszcza te ilustrujące drogę krzyżową i po wewnętrznej stronie kopuły.
Za