Budowę rozpoczęto około roku 1342 i kontynuowano przez kilka lat, wynosząc mury prezbiterium na wysokość ponad 10 metrów. Po tym czasie nastąpiła przerwa w budowie, którą wznowiono pod koniec lat 60-tych XIV wieku - zmieniono wtedy też koncepcję wyglądu świątyni: pierwotnie planowany korpus halowy (wszystkie nawy równej wysokości), zastąpiono bazylikowym.
Jest to bazylika trójnawowa, bez transeptu – posiada natomiast luźno stojącą wieżę oraz malowniczą sygnaturkę. Jest budowlą wzniesioną z cegły i kamienia trójnawową budowlą bazylikową (co znaczy, że nawa główna posiada własne oświetlenie, w postaci okien umieszczonych ponad dachami naw bocznych), pozbawioną transeptu, pięcioprzęsłowe prezbiterium zamyka pięć ścian ośmioboku. Czteroprzęsłowy korpus wybudowany jest w systemie filarowo-przyporowym.