 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pakosław wzmiankowany był w przekazach od XIV wieku, kiedy należał do rycerskiego rodu Awdańców, z którego wywodzili się późniejsi Pakosławscy, właściciele tych ziem do schyłku XVI lub początku XVII wieku. Przez dwa następne wieki majątek należał do Zakrzewskich herbu Wyskota. Z tej rodziny wywodził się Ignacy Wyskota Zakrzewski, poseł na sejm czteroletni, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, pierwszy konstytucyjny prezydent Warszawy. To on w 1791 roku sprzedał majątek w Pakosławiu, Michałowi ...
Pakosław wzmiankowany był w przekazach od XIV wieku, kiedy należał do rycerskiego rodu Awdańców, z którego wywodzili się późniejsi Pakosławscy, właściciele tych ziem do schyłku XVI lub początku XVII wieku. Przez dwa następne wieki majątek należał do Zakrzewskich herbu Wyskota. Z tej rodziny wywodził się Ignacy Wyskota Zakrzewski, poseł na sejm czteroletni, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, pierwszy konstytucyjny prezydent Warszawy. To on w 1791 roku sprzedał majątek w Pakosławiu, Michałowi Krzyżanowskiemu herbu Świnka, ostatniemu kasztelanowi międzyrzeckiemu i marszałkowi Trybunału Koronnego w czasach Księstwa Warszawskiego, ożenionemu z Alojzą z Gajewskich.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Nowi właściciele szybko przystąpili do budowy swojej rezydencji. Odziedziczył ją po nich syn Józef, ożeniony z Anielą z Kołaczkowskich, który sprzedał Pakosław około 1834 roku księciu Aceranza Pignatellemu. Około 1860 roku posiadłość kupił Stanisław Czarnecki herbu Prus III, z żoną Anną z Mielżyńskich. Mieszkali oni w pakosławskim pałacu do schyłku XIX wieku. Dziedziczył po nich syn Leon, który sprzedał posiadłość w 1903 roku Komisji Kolonizacyjnej. W pałacu urządzona została szkoła oraz kaplica protestancka, co spowodowało znaczne zmiany we wnętrzach. Nie jest znana dokładna data budowy rezydencji, ale przyjąć należy, że nastąpiło to w pierwszej połowie lat 90. XVIII wieku. Jednocześnie z podjęciem prac budowlanych rozplanowano rozległe i malownicze, krajobrazowe założenie parkowe wokół pałacu, ze stawem, łączącym się kanałem z przepływającym nieopodal strumieniem. Pałac wzniesiono jako okazałą, murowaną budowlę, założoną na rzucie prostokąta. Środkowa część elewacji frontowej, mieszcząca portyk, została nieznacznie zryzalitowana. Ryzalit w osi elewacji tylnej przeprowadzono po wycinku koła . Dwukondygnacyjną bryłę na wysokich piwnicach wieńczy czterospadowy, krążynowy dach o zaokrąglonych połaciach, niespotykany w Wielkopolsce i tworzący rodzaj spłaszczonej kopuły. Elewacje pałacu o wysokim cokole, w którym umieszczono okna piwnic, pokryte zostały gładkim tynkiem. Ozdobiono je pilastrami, wyznaczającymi rytm osi prostokątnych otworów okiennych w architektonicznych obramieniach. Na reprezentacyjnym, wysokim parterze wstawiono znacznie większe niż na piętrze, prostokątne okna. Ponad jońskimi kapitelami pilastrów przebiega gładki fryz oraz profilowany gzyms ozdobiony motywem astragala. W sposób nietypowy opracowany został okazały, poprzedzony szerokimi schodami, portyk w środkowej partii elewacji frontowej, zwróconej ku wschodowi. Ukształtowano go w formie płaskiego ryzalitu otwierającego się od frontu szerokim prześwitem, ujętym po bokach parami pilastrów oraz dwiema smukłymi kolumienkami. Całość wieńczy belkowanie, fryz i gzyms, na którym spoczywa płaski, trójkątny naczółek, obwiedziony profilowaniem z motywem astragala. Projekt pakosławskiego pałacu przypisuje się Carlowi Gotthardowi Langhansowi, berlińskiemu architektowi. O ile jednak architektura pałacu prezentuje formy niespotykane na terenie Wielkopolski, jego rozplanowanie i kompozycja przestrzenna wnętrza bliskie są pałacowi w Siernikach i innym budowlom powstałym pod wpływem tego obiektu. Główne wejście, poprzedzone schodami i portykiem, prowadzi do westybulu łączącego się z okrągłą, przechodzącą przez dwie kondygnacje, salą rotundową, zajmującą przestrzeń ryzalitu elewacji tylnej i nakrytą spłaszczoną kopułą. Partie boczne parteru zajmują pomieszczenia reprezentacyjne w dwu- i trzytraktowym układzie. Apartamenty prywatne właścicieli umieszczono na piętrze, na które prowadziły schody, usytuowane w bocznej części pałacu. Niewiele zachowało się z dawnego wystroju wnętrza, które uległo zniszczeniu podczas kolejnych zmian własnościowych i przystosowywania budynku do nowych potrzeb. Pozostałości przetrwały w sali rotundowej, ozdobionej dawniej przyściennymi kolumnami wspierającymi ganek, obiegający wnętrze na poziomie piętra, z balustradą utworzoną z przeplatających się wycinków koła. W dolnej partii ścian sali umieszczono cztery płaskorzeźbione płyciny, ze scenami wzorowanymi na rycinach Franciszka Smuglewicza, opublikowanymi w 1791 roku jako początek serii ukazującej historię Polski: Wprowadzenie chrześcijaństwa do Polski, Wbijanie pali granicznych na Łabie, Mieszko II przyjmujący hołd od zbuntowanych Pomorzan. Na płaskorzeźbie niezachowanej do naszych czasów znajdować się mogła scena z Wichmanem składającym broń przed Mieszkiem I lub Zdobycie Kijowa przez Bolesława Chrobrego. Obecnie w pałacu znajduje się ośrodek konferencyjno-hotelowy. Za 
|
|||||||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|