 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Projekt budynku został wybrany z spośród jedenastu nadesłanych prac w konkursie architektonicznym, rozpisanym przez SARP w końcu roku 1946. Projekt został wyróżniony Państwową Nagrodą Artystyczną za rok 1950.
W skład zespołu projektowego oprócz autorów nagrodzonej pracy weszli architekci: Barbara Andrzejewska, Jan Dobrowolski, Maria Garncarczyk, Helena Jasieńska i Ryszard Łagutko. W wersji konkursowej budynek miał bardzo wysoki cokół, parter tworzący podcienia na całej długości elewacji wschodniej ...
Projekt budynku został wybrany z spośród jedenastu nadesłanych prac w konkursie architektonicznym, rozpisanym przez SARP w końcu roku 1946. Projekt został wyróżniony Państwową Nagrodą Artystyczną za rok 1950.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
W skład zespołu projektowego oprócz autorów nagrodzonej pracy weszli architekci: Barbara Andrzejewska, Jan Dobrowolski, Maria Garncarczyk, Helena Jasieńska i Ryszard Łagutko. W wersji konkursowej budynek miał bardzo wysoki cokół, parter tworzący podcienia na całej długości elewacji wschodniej oraz trzy piętra. Wysokość została zharmonizowana z wysokością odbudowywanego kościoła św. Aleksandra oraz budynków Nowego Światu i Alej Ujazdowskich. W fazie realizacji dodano jedną kondygnację cofniętą od lica budynku, pozostawiając gzyms główny na dotychczasowej wysokości. Nie doszło do zamierzonego podwyższenia budynku do pięciu pięter z dodaniem socrealistycznej attyki. Miało się to wiązać z zamierzonym wyburzeniem budynku Instytutu Głuchoniemych i otwarciu widokowym placu Trzech Krzyży na wschód w stronę Skarpy Warszawskiej. Przy budowie zastosowano wielkowymiarowe pustaki z gruzobetonu, co przyspieszyło prace murarskie. Ściany podziemia oblicowano granitem strzegomskim, zaś wyższe kondygnacje piaskowcem. Długą elewację ożywiono wprowadzając na I piętrze podwojone okna oraz loggie co piątą oś okienną. Wejście do budynku według projektu miało prowadzić przez prześwit o pięciu przęsłach w parterze. W późniejszych latach prześwit ten oszklono, tworząc obszerny hall wejściowy. Kwadratowy dziedziniec południowy przekryto kopułą z zatopionymi w betonie setkami luksferów, tworząc salę zebrań. W późniejszych latach w tej sali działało kino „Pod Kopułą”. Prostokątny dziedziniec północny pozostał otwarty. W celu harmonijnego przejścia do zabytkowej architektury Nowego Światu na rogu ulicy Żurawiej zbudowano dwupiętrowy budynek o wysokim dachu krytym dachówką. Budynek PKPG był jednym z pierwszych budynków w Polsce oświetlonych oprawami świetlówkowymi. Warszawiacy nadali budynkowi żartobliwą nazwę „Mincówki” od nazwiska szefa PKPG Hilarego Minca. |
|||||||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
|
|
|||||||||||
Ministerstwo Przedsiębiorczości i Technologii na innych fotografiach
|
|||||||||||
|
|
|||||||||||
 |
|
||
|---|---|---|---|