Pierwotnie był to kościół klasztorny, należący do zakonu klarysek, ufundowany w 1296 r. Kościół obecny wzniesiony w ciągu XV w., przebudowano po wojnie trzydziestoletniej, a odnowiono po pożarze w 1706 r. Zniszczony w części zachodniej w 1945 r., został odbudowany w latach 1955-1956. Jest on orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy, wzniesiony na rzucie krzyża łacińskiego, z transeptem, z silnie wydłużonym prezbiterium zakończonym trójbocznie, w całości oskarpowany. Na osi fasady zachodniej usytuowano niewielką wieżyczkę ze stożkowym hełmem. Wnętrze nakryte jest sklepieniem kolebkowym z lunetami. Wyposażenie wnętrza, utrzymane w stylu barokowym pochodzi z końca XVII w.
- Obok od południa przylega czworobok zabudowań klasztornych, które po licznych przebudowach zachowały cechy bardzo skromnego późnego baroku z lat 1700-1721. Murowany, trzyskrzydłowy, dwutraktowy z krużgankiem, dwukondygnacjowy, nakryty dachami dwuspadowymi. Zachował we wnętrzu szereg pomieszczeń sklepionych kolebką z lunetami, w wieży monumentalnej klatkę schodową, a na parterze kaplicę z barokowym wystrojem.