Gotycki kościół św. Barbary był kościołem polskim, który od końca XVI wieku należał do Jezuitów.
Z kościołem św. Barbary związane jest też podanie mówiące, że został on wykonany przez murarzy krakowskich, jako wotum, a do wzniesienia jego użyto cegły pozostałej z budowy kościoła Mariackiego.
Kościół zbudowany został w 1338 roku jako kaplica cmentarna z fundacji Mikołaja Wierzynka na terenie, który w tamtych czasach był cmentarzem. Kaplica została powiększona w latach 1394-1402 o dwa przęsła prawdopodobnie z fundacji królowej Jadwigi.
Świątynia przeznaczona została do kazań polskich usuniętych z kościoła Mariackiego przez zniemczoną radę miejską.
Kościół pokrywa dwuspadowy dach z tarasem niewidocznym całkowicie z placu, umiejscowionym od strony południowej. Obok wejścia do kościoła znajduje się ażurowy gotycki Ogrójec, powstały u schyłku XV wieku. Wnętrze kościoła jest barokowe, powstało w wyniku remontu z lat 1688-1692, natomiast samo urządzenie świątyni pochodzi z lat 1700-1767. Wewnątrz ołtarza widoczny jest XV-wieczny krucyfiks, który do 1583 roku stał na cokole na środku kościoła.
W 1537 roku król Zygmunt Stary nakazał przenieść kazania polskie do kościoła Mariackiego, a niemieckie do św. Barbary. Do dzisiaj w każdą niedzielę o godzinie 19 odprawiane są tu nabożeństwa w języku niemieckim.