Bonifratrzy sprowadzeni zostali do Wrocławia w 1711 r. z inicjatywy Maksymiliana Cocxa von Onsel i Johanna Adriana von Plencken. Klasztor zaczęto wznosić w 1717 r. według projektu Johanna Blasiusa Peintnera. Wtedy powstało pierwsze z czterech skrzydeł. Trudności finansowe powodowały opóźnienia w oddawaniu do użytku kolejnych skrzydeł. Ostatnie ukończono dopiero w 1736 r. Następna rozbudowa nastąpiła dopiero w 1864 r., kiedy wzniesiono wzdłuż ul. Pułaskiego klasycystyczny gmach. Założony na planie prostokąta, kryty czterospadowym dachem budynek ma trzy kondygnacje, a jego czternastoosiowa fasada zwieńczona została tympanonem przedstawiającym Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie. W 1895 r. dobudowano od południa kolejny budynek, tym razem neogotycki. W tym samym roku podwyższono starą część klasztoru i szpitala według projektu Emila Handkego i Josepha Ebersa. Od południa i wschodu przylegał do całego kompleksu cmentarz, a także ogród i tereny rekreacyjne. Po 1945 r. szpital został upaństwowiony, a klasztor zajmuje tylko wschodnie skrzydło w najstarszej części obiektu.
(za: Atlas architektury Wrocławia, tom I)