Jan z Kostrzyna (niem. Johann von Brandenburg-Küstrin; ur. 3 sierpnia 1513, zm. 13 stycznia 1571) – margrabia Brandenburgii, władca niezależnej wschodniej części – Nowej Marchii z dynastii Hohenzollernów, syn Joachima I.
Popierał protestantyzm w konflikcie z baliwem zakonu joannitów – Franzem Neumanem. Po śmierci ojca otrzymał Nową Marchię, do której przyłączono ziemię torzymską, okręg Chociebuż, Peitz oraz średniowieczne księstwo krośnieńskie. W 1536 uczynił Kostrzyn nad Odrą stolicą Nowej Marchii. Był inicjatorem budowy potężnej twierdzy w Kostrzynie, powołał w mieście liczne instytucje administrujące księstwem, stworzył nowoczesny system zarządzania gospodarczego i finansowego. Dzięki wprowadzeniu w Kostrzynie nowych ceł, szybko osiągnął samodzielność gospodarczą w księstwie. Poślubił Katarzynę Brunszwicką, z której nie doczekał się męskiego potomka. Władzę po nim objął bratanek – Jan Jerzy Hohenzollern.

Pochowany z żoną w kościele Najświętszej Marii Panny w Kostrzynie nad Odrą. Grób zniszczony w 1945 wraz z kościołem. Pozostałe cokoły i wieko grobowe Katarzyny Brunszwickiej przeniesione zostało do Punktu Informacyjnego w Bramie Berlińskiej w Kostrzynie nad Odrą.

Za