Nie jest wykluczone, że początków browaru głubczyckiego należy szukać w średniowieczu, ponieważ wywodzi się on z browaru miejskiego, zrzeszającego pierwotnie mieszczan posiadających przywilej warzenia oraz wyszynku piwa.
W 1850 roku (niektóre źródła podają rok 1856) piwowar A. Weberbauer odkupił browar przy ówczesnej Malzstrasse 1 od miasta Głubczyc, by w krótkim czasie zrobić z niego największy zakład piwowarski w okolicy. Sam założyciel firmy zmarł prawdopodobnie koło roku 1870, a browar prowadzili dalej jego spadkobiercy, którym pomagał aktywnie mistrz piwowarski C. Postel. Jeszcze przed rokiem 1880 browar, który należał do cechu piwowarów głubczyckich (Leobschützer Brauer – Innung) wyposażono w maszynę parową. W 1892 roku jego produkcja osiągnęła 14 000 hl piwa, w tym 10 000 hl górnej i 4 000 hl dolnej fermentacji. W 1898 roku zakład został gruntownie przebudowany i zmodernizowany. Dwunaczyniową warzelnię z kotłami podgrzewanymi parą na 28 cetnarów zasypu z filtrem zacierowym zakupiono w nyskiej firmie Weigel. Aby uniezależnić się od warunków atmosferycznych i raz na zawsze rozwiązać problem chłodzenia piwa, zakupiono w wrocławskiej firmie Guttsmann maszynę do produkcji lodu na 60 000 kalorii.
1.10.1908 roku browar wraz ze słodownią został przejęty przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Od tej pory nazwa zakładu brzmiała: Brauerei A. Weberbauer G.m.b.H. Kierownictwo spółki objęli mistrz piwowarski H. Rubin oraz kupiec C. Cyganek. Nowa forma sprzyjała rozwojowi zakładu. Do 1914 roku produkcję udało się zwiększyć do 28 000 hl piwa rocznie. Skutki I wojny światowej odczuto również w Głubczycach, lecz po jej zakończeniu zakład zaczął się znów szybko rozwijać. Między rokiem 1920, a 1925 zakupiono drugą maszynę do produkcji lodu, tym razem firmy Linde, o wydajności 100 000 kalorii oraz automatyczną linię do mycia beczek firmy Neubecker z Offenbach koło Frankfurtu nad Menem. Po wojnie funkcję dyrektora spółki objął były mistrz piwowarski Heinrich Rubin, a jego miejsce zajął Richard Reelitz. W 1925 roku roczna produkcja osiągnęła już 30 000 hl piwa. Głównymi produktami było jasne piwo typu pilzeńskiego oraz ciemne typu monachijskiego. Do browaru należało w tym okresie 1,13 ha gruntu, kapitał spółki wynosił 396 000 Marek. Browar posiadał swoje przedstawicielstwa w Kietrzu, Pawłowiczkach, Głogówku, Prudniku, Białej, Koźlu, Nysie, Raciborzu, Gogolinie, Gliwicach i Opolu.
Aby wyobrazić sobie jak dynamiczny był rozwój browaru, wystarczy porównać dane dotyczące produkcji, ilości zatrudnionych pracowników oraz wyposażenia parku maszynowego.
24.10.1928 roku browar Weberbauera wstąpił do Górnośląskiego Związku Browarów „Oberschlesischer Brauerei Verein“, gdzie otrzymał numer członkowski 14.
Kolejne zmiany personalne w browarze zaszły po nastaniu rządów III rzeszy. Dyrektorem browaru został Max Krüger, prokurentami Waldemar Quieker oraz Edmund Cyganek. Funkcję mistrza piwowarskiego objął Kurt Weimershaus. Ponieważ w okresie panowania III rzeszy przynależność do związków była obowiązkowa, browar głubczycki tak jak inne browary śląskie należał do Wschodnioniemieckiego Związku Gospodarki Piwowarskiej z siedzibą w Berlinie (Brauwirtschaftsverband Ostdeutschland).
W 1938 roku kapitał spółki, który znajdował się w rękach 180 udziałowców, wynosił już 1 050 000 Marek. Browar zajmował powierzchnię 64 500 m2, z których 12 780 m2 było zabudowane.
Wyposażenie browaru:
1)Dwunaczyniowa warzelnia z kotłami podgrzewanymi parą na 30 cetnarów zasypu, z filtrem zacierowym, zainstalowana przez firmę Weigel z Nysy.
2) Trzy maszyny do produkcji lodu o łącznej wydajności 480 000 kalorii.
3) Automatyczna linia do mycia beczek firmy Neubecker z Offenbach nad Menem.
4) Dwa kotły parowe na 12 Atmosfer.
5) Automatyczna linia do mycia butelek.
6) Leżakownia wyposażona w zbiorniki z drzewa, stali i aluminium.
7) Dwie maszyny parowe o łącznej mocy 500 koni mechanicznych.

Browar produkował lekkie piwa górnej fermentacji sprzedawane w najbliższej okolicy oraz piwa dolnej fermentacji, z których najpopularniejsze już od połowy lat dwudziestych XX wieku nosiło nazwę „Deutsches Pilsener“. Za: