Powstanie parafii i kościoła w Busku wiąże się z fundacją klasztoru norbertanów i norbertanek we wczesnym Średniowieczu. Przez długie lata klasztor był silnym ośrodkiem religijnym i kulturalnym, oddziałującym na życie mieszkańców i rozwój Buska. W latach 1179–1190 bp płocki Wit z pobliskiego Chotla Czerwonego sprowadził do Buska norbertanów. Jego brat rycerz Dersław ufundował dla nowego zakonu w Busku klasztor i Kościół. Dzięki dziesięcinom z okolicznych wiosek, nadanym przez bp. krakowskiego Mateusza, ...
Powstanie parafii i kościoła w Busku wiąże się z fundacją klasztoru norbertanów i norbertanek we wczesnym Średniowieczu. Przez długie lata klasztor był silnym ośrodkiem religijnym i kulturalnym, oddziałującym na życie mieszkańców i rozwój Buska. W latach 1179–1190 bp płocki Wit z pobliskiego Chotla Czerwonego sprowadził do Buska norbertanów. Jego brat rycerz Dersław ufundował dla nowego zakonu w Busku klasztor i Kościół. Dzięki dziesięcinom z okolicznych wiosek, nadanym przez bp. krakowskiego Mateusza, i dzięki posiadłościom ziemskim ofiarowanym przez rycerza Dersława i bp. Gedko klasztor i parafia mogły spokojnie się rozwijać. Zapobiegliwy Dersław w testamencie zapisał cały swój majątek zakonowi, a swą żonę zobowiązał, by po jego Śmierci wstąpiła do klasztoru. Dzielny i pobożny rycerz zginął w walce z Tatarami w 1241 r. Przywilej dla klasztoru w 1252 r. potwierdził książę Bolesław Wstydliwy. W poczet miast lokowanych na prawie magdeburskim osada Buska została przyjęta w 1287 r. z nadania księcia Leszka Czarnego. Prawa miasta potwierdził później Kazimierz Wielki. Kościół i klasztor zostały znacznie zniszczone w 1306 r. i w 1474 r. Prawdziwym ciosem dla Świątyni był pożar w 1592 r. Z fundacji bp. Jerzego Radziwiłła na zrębach spalonego gotyckiego kościoła wzniesiono z rozmachem i kunsztem nowy – w stylu barokowym. Norbertanki nie szczędziły funduszy na upiększanie Świątyni. W 1621 r. ksieni Chomentowska ufundowała sklepienie, a na początku XIX w. ksieni Konstancja Kochanowska rozbudowała Kościół, nadając fasadzie barokowo-klasycystyczny rys. Kościół i klasztor spłonęły ponownie w 1820 r. Po pożarze norbertanki przeniosły się do Pińczowa, a potem osiadły w Imbramowicach. Świątynię odbudowano w 1871 r., dokonując zmian. Ołtarz główny przeniesiono na zachodnią stronę, a na wschodniej Ścianie umieszczono chór. W ołtarzu głównym – dwa obrazy MB Niepokalanie Poczętej w otoczeniu aniołów, jeden z nich z XVIII w., prawdopodobnie autorstwa Franciszka Smuglewicza. W ołtarzu bocznym po prawej stronie – obraz Świętej Rodziny., żródło: - FM
Pokaż więcej
Pokaż mniej
|
|||||||||||||||||||||
|
||
|
||