U wlotu alei Kasyna (przemianowanej w marcu 1931 roku na aleję marszałka Piłsudskiego) zbudowano ze środków Towarzystwa Kąpieli Morskich oraz pożyczki zaciągniętej w Banku Gospodarstwa Krajowego gmach Domu Zdrojowego. Autorem projektu był warszawski architekt Adama Knauff. Budowę rozpoczęto w marcu 1928 roku. Lokalizacja związana była z przesuwaniem się gdyńskiego letniska w kierunku Orłowa. Planowano, że budynek miał być wykorzystywany także w sezonie zimowym (od września do czerwca 40 % zniżki za pokój i utrzymanie). Obiekt ulokowany został w dolinie, osłoniętej z trzech stron wzgórzami, z dostępem do morza od strony wschodniej. Otwarcie i poświęcenie Domu Zdrojowego nastąpiło na początku sezonu letniego 1929 roku, z udziałem prezesa Towarzystwa Kąpieli Morskich z Warszawy.

Dom Zdrojowy składał się z części hotelowej (z luksusowymi pokojami) oraz łazienkowej (z 26 wannami dla leczniczych zimnych i ciepłych kąpieli w wodzie morskiej). Na parterze znajdowały się wielka sala restauracyjna, dancingowa i bilardowa. Od strony morza zaplanowano ogród. Powstała nowa plaża z drewnianymi pomostami kąpielowymi. Stała się ona od razu miejscem licznie odwiedzanym przez mieszkańców Gdyni oraz letników.

W kolejnych latach budynek był kilkakrotnie przebudowywany. W przewodnikach i ulotkach lat trzydziestych Dom Zdrojowy opisywany był jako hotel-pensjonat z pokojami posiadającymi bieżącą ciepłą wodę oraz restaurację z wyborną kuchnią.

Podczas niemieckiej okupacji nosił nazwę Marine Gemeinschaftsheim Strandhotel.

W 1945 roku Dom zajęła Marynarka Wojenna. W 1947 przekazany został Polskiej Marynarce Handlowej z przeznaczeniem na Dom Marynarza. W 1951 roku przekazany został w użytkowanie Polskich Linii Oceanicznych. Przed budynkiem umieszczona została 12-tonowa kotwica należąca do starego krążownika „Bałtyk”, w 1942 roku pociętego przez Niemców na złom.