Historia parafii i kościoła -: Parafia powstała w 1782 r. i obejmowała: Branice, Michałkowice, Boboluszki i Wysoką. Kościół par. pochodzi z pierwszej połowy XIII w., po pożarze odbudowany w 1888 r., w 1914 dobudowano dwie boczne nawy. W latach 1540-1652 kościół był zamknięty, bo mieszkańcy Branic na rozkaz margrafa Jerzego Brandenburga przyjęli protstantyzm, a później kalwinizm. Od 1898 r. do 1931 r. proboszczem par. był ks. Józef Nathan, który w 1843 r. był konsekrowany na biskupa; wybudował szpital dla psychicznie i nerwowo chorych. Wg. .

Historia Kościoła WNMP w Branicach
Kościół w Branicach był już prawdopodobnie w 1248 roku i miał beneficjum składające się z dwóch włók ziemi. W 1289 roku kościół katolicki otrzymali premonstranci z Hradysza i sprawowali w nim duszpasterstwo do czasów reformacji. Stało się to za sprawą właściciela Branic - Benesza Kawacza i jego żony Elżbiety, którzy oddali ten kościół i prawo patronatu premonstrantom ołomunieckim. Zakon ten sprawował opiekę duszpasterską do końca XV wieku. Siedzibę swoją mieli w opactwie Gradicium - obecnie Klasterni Hradisko. Następnie rolę zakonników przejęli kapłani diecezjalni.
Kroniki podają, iż w roku 1504 sprawował tu duszpasterstwo kapłan Michał, który był prawdopodobnie ostatnim księdzem katolickim w Branicach przed wprowadzeniem nauki luterańskiej. Od 1540 do 1652 kościół branicki był zamknięty. Mieszkańcy Branic przeszli na protestantyzm. Stało się to na rozkaz Jerzego Brandenburga, który w 1523 roku zajął księstwo Krnów - Głubczyce. Konkurencja przybrała zdecydowanie na sile na przełomie XVI i XVII w., przy czym stosowane były coraz częściej bezwzględne, brutalne metody nawracania poddanych na wiarę, wyznawaną przez właściciela księstwa. Ofiarą brutalnych metod padła jako jedna z pierwszych Opawa z okolicą, gdzie przez kilka miesięcy grasowały wojska cesarskie, zmuszając mieszczan do przyjęcia z powrotem katolicyzmu.
Powrót do kościoła katolickiego zaczyna się dopiero od czasu, gdy w 1622 roku, księstwo krnowskie dostało się w ręce Lichtensteinów. Otrzymał je Karol Lichtenstein. Panem na Branicach był wtedy protestant o nazwisku Morawiecki, który początkowo dość skutecznie zwlekał z oddaniem kościoła katolikom. W 1660 roku z tego właśnie powodu przyłączono Branice do Neplachowic (Czechy), parafii położonej na prawym brzegu Opawy. W tym to czasie w kościele branickim odprawia się mszę świętą dwa razy w tygodniu. Przyczyną takiego stanu rzeczy były pojawiające się niejednokrotne konflikty religijne, w szczególności działalność katolickiej reakcji.
W 1738 roku Branice otrzymały lokalistę, który podlegał proboszczowi z Neplachowic. W grudniu 1740 roku wojska pruskie wkroczyły na rozkaz nowego króla Fryderyka II na Śląsk. Wtedy to Branice otrzymały samodzielną parafię. Aktu tego dokonał komisarz kietrzański; Ks. Franciszek Reittenharth w dniu 14 maja 1782 roku. Do nowej parafii liczącej wówczas 836 „dusz” łącznie z kolonią Michałkowice, przyłączono Boboluszki (299 dusz) i Wysoką (234 dusz).
Kościół parafialny pod Wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny został zbudowany w 1792 roku na miejscu starego małego kościółka. W wyniku pożaru w 1806 roku uległy zniszczeniu dach i wieża kościoła. Budowę ciężkiego łupkowego dachu ukończono w 1807 roku, ale wieża nie pozostała nakryta aż do 21.IX.1810 roku. Kościół jednak był za mały. 17. V.1847 kolejny pożar strawił prawie całą wieś.
W 1888 roku – 15.V położono kamień węgielny pod rozbudowę kościoła, która miała dotyczyć przedłużeniu jego prezbiterium i nawę poprzeczną. Kościół został przedłużony o 24 m. Usytuowany na wzniesieniu pośrodku wsi. Orientowany. Murowany z kamienia i z cegły, otynkowany. Wzniesiony w stylu gotyckim. Poświęcony 27 lutego 1889 roku przez komisarza kietrzańskiego Ks. Antoniego Richtarskiego. Na propozycję proboszcza ówczesnego Ks. Nathana powzięto w roku 1913 postanowienie przebudowy kościoła. Początkowo nie zamierzano rozbudowywać kościoła. Zamierzano ściany boczne stare ściągnąć tylko do wysokości okien, ażeby podnieść na nich nowe ściany. Nie wzięto jednak pod uwagę złej jakości materiału budowlanego starych ścian, które nie wytrzymały nowej dobudowy. Stare mury były słabo murowane, w związku z tym musiano odstąpić od tego planu.
Ściany starej nawy usunięto całkowicie i zdecydowano powierzchnię kościoła poszerzyć przez dobudowę bocznych naw. Styl miał odpowiadać takiemu, w jakim był budowany w 1888 – styl gotycki. Pod koniec 1915 roku kościół w Branicach został od wewnątrz i zewnątrz całkowicie ukończony. We wrześniu 1916 roku założono krzyż na wieży. W listopadzie tegoż roku powieszono dzwony. Jeden w tonacji ”C”, drugi w ”F”. Zostały one dowieszone do wiszących ”S” i ”G”. Ze stopionych w czasie pożaru trzech, odlano jeden ważący 8.05 cetnara. Przy poszerzaniu kościoła z jednonawowego do trzynawowego postąpiono tak, aby pierwotna część kościoła tj. prezbiterium, zakrystia i grota naprzeciw zakrystii (kaplica lurdzka) pozostały niezmienione. Wiązało się to z koniecznością nie podniesienia sklepienia. Trzymając się wysokości starego prezbiterium, uzyskano wysokość wewnętrzną nieco za niską w porównaniu do jego wysokości. Część dachu pozostała niezmieniona, boczne nawy rozpracowano tak, że powstały olbrzymie kosze, u wylotu których wzniesiono kwiatony.
Projekt odbudowy w stylu gotyckim został opracowany przez architekta Schlichta z Wrocławia. Roboty murarskie prowadzone były pod kierunkiem Piotra Hoffrichtera z Branic, który nadzorował też i inne prace. Prace ciesielskie wykonywał Józef Behr z Branic. Ogólne wydatki budowy i wyposażenie kościoła wynosiły 143 tys. marek. Kwota ta częściowo pokryta przez fundacje, składki, dobrowolne ofiary, pożyczki. Parafia ta na rok 1916 zalegała z długiem na ok. 70 tys. marek. Kościół został konserwowany w jesieni 1916 roku.
Podczas ostatniej wojny kościół w Branicach został poważnie uszkodzony. Postrzelona wieża groziła zawaleniem, wszystkie okna zostały wybite. Wszystkie szkody wojenne ofiarnością tutejszej społeczności zostały naprawione. Prace związane z kościołem to: naprawy tynkarskie 1962 roku, remont dachu 1965 roku, malowanie 1955. Ostatnie prace remontowe obejmowały w latach 1978 do 1990 wymianę blachy na dach oraz wieży, wymianę rynien. W roku 1980 wymieniono instalację elektryczną, w tym roku wymalowano również wnętrze kościoła. Rok później wymieniono 11 witraży.
Świątynia, której początek sięga XIII wieku rozbudowywana i przebudowywana przeżyła wiele nieszczęść i doświadczeń. Wielkie pożary w XVIII wieku, oraz straszliwy huragan ostatniej wojny zadał jej straszliwe rany. Odbudowana przez społeczeństwo branickie stanowi jedną z największych osobliwości i dumę mieszkańców gminy. Dzięki dużemu poświęceniu parafian, ukierunkowaną pracą proboszczów, kościół zachowany jest w dobrym stanie. Imponująco strzelista forma, jak na warunki wsi budzi zainteresowanie przybyszów. Stanowi ona prawdziwą ozdobę tej ziemi. Ta właśnie architektura, nie zawsze formowana ręką amatora, stosunkowo najmniej podatna na obce wpływy, a o której indywidualnych rozwiązań i formach znajdował najpełniej odbicie ”lokalny folklor” decydowała zawsze w obliczu naszej wsi, żródło: