Bagieniec od średniowiecza należał do Saksonii, a kolejni właściciele musieli składać hołd elektorowi saskiemu. Dopiero w 1781 r. król pruski Fryderyk II Wielki wcielił miejscowość do Śląska. W sierpniu 1790 r., podczas pobytu u Hochbergów w Cierniach, pałac w Bagieńcu odwiedził J.W.Goethe. Początki budowli sięgają drugiej połowy XVI wieku, wtedy bowiem wzniesiono tu renesansowy dwór na granitowej skale, która jest widoczna w jednej z piwnic. Zmodernizowany w połowie XVIII wieku, w początkach XIX wieku został gruntownie przebudowany, ale renowację przechodził też w zeszłym stuleciu. Pałac jest trójkondygnacyjny, podpiwniczony; zbudowany został na planie prostokąta, murowany, głównie z cegły, z niewielkim dodatkiem kamienia, o kubaturze 4920 m3. Jest nakryty dachem czterospadowym z wieżyczką, w której znajdował się zegar. Od 1366 roku właścicielem był Konrad von Rohnau. W późniejszych latach majątek często zmieniał właścicieli. W roku 1754 wieś nabył od Carla Gottlieba von Luck Heinrich Wilhelm baron von Zedlitz, w 1834 roku natomiast dobra kupił von Lieres. W 1872 roku właścicielami ponownie zostali członkowie rodziny baronów von Zedlitz und Leipe, z której Hans w 1884 roku ustanowił fideikomis na majątku w Bagieńcu ( do niego należała także pobliska Wiśniowa ). Ostatnim z tej rodziny był Carl August von Zedlitz und Leipe, który gospodarzył tu do 1945 roku.