Kościół, obecnie filialny św. Wacława, został spalony przez husytów. Dopiero w 1529 roku zbudowano nowy, także drewniany, by w 1859 roku zastąpić go neoromańskim murowanym z niewydatną wieżą o stożkowym hełmie, wyodrębniającą się dopiero od kalenicy.
Wnętrze typu salowego, nakryte dachem dwuspadowym i stropem pseudokasetonowym (prezbiterium sklepieniem krzyżowo-żebrowym) posiada wyposażenie z czasu budowy. Ściany malowane są w pseudociosy, zaś wnęki ołtarzowe - w siatkę wypełnioną liliami francuskimi i motywami florystycznymi. Ołtarz główny cechuje się wysoką, tryptykową nastawą. Podobne są, choć mniejsze, ołtarze boczne: na lewo od łuku tęczowego - MB Różańcowej z obrazem przedstawiającym jej adorację, po prawej - św. Jana Chrzciciela z obrazem MB z Jezusem i Janem Chrzcicielem jako dziećmi. Przy prawym podłuczu znajduje się skromna ambona. Na ścianach wiszą obrazy Drogi Krzyżowej. Na rozbudowanym, drewnianym chórze organowym stoją organy o oryginalnym prospekcie.