Willa (pałacyk) wzniesiona w latach 80. XIX w. dla radnego miejskiego i kupca Ericha Schneidera. Bryła trzykondygnacyjna z sutereną, nakryta stromym dachem czterospadowym o ściętym wierzchołku, zakończonym metalową, ażurową attyką. Dach pokryty romboidalnymi płytkami azbestowymi; wierzchołek papą. Od strony południowo-zachodniej dostawiona jednokondygnacyjna oficyna (rozbudowana w latach 70. XX w.) z dachem pulpitowym nakrytym papą.
Styl - eklektyzm.
Teren otoczony metalowym ogrodzeniem na ceramicznej podmurówce, ustawionym po 1992 roku.
W okresie do 1945 r. willa wielokrotnie zmieniała właściciela m. in. w latach 1930-1939 była własnością Izby Przemysłowo-Handlowej (Industrie und Handelskammer), która do 1936 r. zajmowała parter, a później także pierwsze piętro.
Po 1945 r. budynek użytkowany był m. in. przez Gimnazjum Przemysłowo-Energetyczne i Młodzieżowy Dom Kultury, który swą działalność w tym miejscu zakończył we wrześniu 1965 r. kiedy willę przekazano PGWAR w zamian za budynek teatru miejskiego.
Po częściowej rozbudowie i odpowiedniej adaptacji w dniu 7 maja 1975 r. zostało otwarte Muzeum Tradycji i Chwały Oręża Związku Radzieckiego oraz Radziecko-Polskiego Braterstwa Broni. Wg W. Konduszy muzeum zajmowało trzynaście sal, a wg T. Gumińskiego 10 (w tym jedna na wystawy czasowe) rozlokowanych na trzech kondygnacjach budynku. Zebrane w muzeum eksponaty ilustrowały historię Rewolucji Październikowej i okresu wojny domowej, powstania Armii Czerwonej, Wielkiej Wojny Ojczyźnianej (okres II wojny światowej od 22 czerwca 1941 r. do jej zakończenia), bojowych tradycji PGWAR, organizacji radzieckich sił zbrojnych itp. Ponadto w muzeum znajdowała się sala kinowa (78 miejsc) i kawiarnia w stylu rosyjskim oraz stoisko z wydawnictwami radzieckimi ulokowane w podziemiach budynku.
Na terenie przed muzeum wystawiono eksponaty broni ciężkiej m. in. samolot MiG-17, czołg T-34 i wyrzutnia rakiet popularna „Katiusza”. Muzeum zlikwidowano w 1991 r.
Od 1992 r. do 2008 r. działała tutaj Wyższa Szkoła Zarządzania (oddział The Polish Open University).
Obecnie (styczeń 2018 r.) willa jest nieużytkowana i wystawiona na sprzedaż.

Źródło:
1) Gminna ewidencja zabytków :
2) W. Kalski, Legnicki Tarninów, dzielnica i jego mieszkańcy (1978-1939), tom II, Legnica 1998.
3) Liegnitz.pl
4) T. Gumiński, Legnica i okolice, Warszawa 1977, 1982.
5) W. Kondusza, Mała Moskwa, Rzecz o radzieckiej Legnicy, Legnica 2006.
6) Gazeta Wrocławska
(Iras-Legzol)